Diploma in zicht

De schemering valt over de campus van UWC-USA, wanneer Hannah uit Trinidad en ik aan onze wandeling beginnen. De zucht van Hannah verraadt dat emoties haar gedachten vullen. Dat is herkenbaar voor mij. Ook ik voel dat veel voor het laatst is. Aan al het goeds komt een einde, zo ook hier.

Brownies bakken vormde de verbindende afsluiting van ons vrijwilligerswerk in een jeugdgevangenis. Het was bijzonder om kennis te maken met gedetineerde meisjes. Ook andere buitenschoolse activiteiten vonden voor het laatst plaats. De laatste kickboxles, de laatste volleybalwedstrijd en een laatste lezing over klimaatverandering. Voor de filmclub organiseerde ik een filmfestivalletje om het werk van UWC-studenten te delen. Een groot succes!
De laatste lesdag vond drie weken geleden plaats. Een groepsfoto werd genomen in de antropologieklas; theaterklas bezocht gezamelijk de bioscoop in Santa Fe en de klas Environmental Systems and Societies genoot de omgeving met een laatste hike. Traditioneel werd de laatste lesdag besloten met een verfrissende duik in de Gallinas River. Een duik om het einde te vieren en tevens een frisse start te maken met het aankomende einde. Diezelfde avond werden mijn klasgenoten en ik tijdens de Mocktail Party ontvangen als alumni, oftewel oud-leerlingen, van de school. Zo werd de weg vrijgemaakt voor eindexamens. Een reden extra om een laatste bezoek aan mijn Get Away-family te brengen. In het huis van deze familie King kon ik zo prettig studeren.

Als Hannah een arm om me heen slaat, schrik ik op uit mijn gedachten. “Pff… So many last times. So many goodbyes”, verzucht ik. Hannah bevestigt, “Time for a new start of the cycle”. Ik glimlach. Het leven vormt cirkels. Net als alle voorgaande jaren maakt ons afscheid plaats voor een nieuw begin.

Steeds terugkerende tradities benadrukken deze cyclus. Dus maken we nog de laatste examens, ruimen de slaapgebouwen op en vieren nog de laatste verjaardagsfeestjes. Pennen beschrijven vlaggen als afscheid van onze internationale vriendschappen. Passdowns vinden hun weg naar eerstejaars. Mijn Jimi Hendrix poster aan de Deense Sunniva, mijn Halloween passdown aan Hannah uit Panama en mijn Nederlandse dozen aan de Nederlanders. Komende zaterdag zal onze allerlaatste show, Blue Moon, plaatsvinden, onder het oog van ieders eigen familie. Trots ben ik dat de sketch door Kristen en mij geschreven hier deel van is. Tot slot zal op zondag het final event plaatsvinden.

Hannah verwoordt hardop mijn gedachten, “Coming Sunday, Floor. Then, it’s our turn”. Maar tevens vul ik met blijdschap, want op deze diplomauitreiking zal het mogelijk maken dat ik naar huis mag vliegen om in Bladel iedereen weer te ontmoeten.

See you soon,
Floor

Advertisement

Dansen

Eindexamens in aantocht, dat brengt de nodige drukte met zich mee. Mijn oud-klasgenoten van Pius X zenden signalen dat energie verdwijnt in profielwerkstukken, PTA’s en praktische opdrachten. Nu de carnavalsvakantie voorbij is, doceren leraren naar het einde van de lesstof. Berichtjes verraden dat een enkeling tijd over heeft voor rijlessen. Ondertussen lijkt iedereen een toekomst te plannen: het inschrijven bij een universiteit, auditie doen of toch liever een jaartje er tussen uit.

Hier in Montezuma (NM) is het vergelijkbaar. Mijn tijdschema zit overvol met het schrijven van essays, het organiseren van shows en het afronden van lesstof. In het vak Environmental Systems and Societies herhalen we al. Enkele werkstukken en proefexamens liggen nog in het verschiet. Mijn mondelingen Spaans en Engels waren eventjes spannend, maar beide zijn nu op band verstuurd naar de internationale commissie. Mijn werk wissel ik af met hardlopen, volleybal, kickboxing, theater, filmen en tijdrovend montagewerk. Ook interviews met vertegenwoordigers van verschillende universiteiten legt de nodige druk op mijn tijd.

Tijdens een van mijn maandelijkse mentorgesprekken beschrijf ik aan Aaron, mijn theaterleraar, de energieslopende combinatie van schoolwerk, activiteiten en vrienden. Ik slaap weinig, studeer veel en heb veel plezier. “Study, sleep and socialize” zijn de drie belangrijke factoren van het UWC leven. UWC laat me ervaren dat mijn energie nu eindig is. Aaron staat mij toe een dagje bij te tanken.

Een dag later, aan het begin van een fantastische theaterles, gaf hij zijn doordachte en  persoonlijke advies. “Floor, dansen past bij jou. Jij zou moeten dansen voor nieuwe energie’, gaf hij me mee. Wellicht heb ik zijn advies iets te letterlijk opgenomen, maar het had zeker effect. Dansen om mijn eigen energie te beheren. Dansen als middel om positieve energie op te wekken.

Het was onze vrije vrijdagmiddag en de februari zon scheen bijna met zomerse kracht. Sam, mijn eerstejaars afkomstig uit Florida, en ik motiveerden onze tweehonderd studiegenoten om hun vlaggen, pruiken en verkleedkleding uit de kast te halen. Nash uit Denemarken en Irak liet zijn camera draaien. De gehele campus veranderde in één grote gekleurde speeltuin. We dansten en sprongen. Kleurrijke vlaggen illustreren onze verschillende nationaliteiten. Het geluid van ‘Uptown Funk’ vulde ons collectief bewustzijn.

Nieuwe energie spat van de ontstane lipdub af. Het verraadt dat wij inmiddels een positieve, samenwerkende groep vormen. Ik wens dat alle volkeren ter wereld er een voorbeeld aan zouden nemen.
En mentor Aaron had gelijk, besef ik wanneer ik het filmpje keer op keer bekijk. Dansen in het felle zonlicht, letterlijk tussen alle kleurtjes van de wereld, geeft energie. Niet alleen aan mij, maar aan elke medestudent. Door deze activiteit leerde ik mijn eigen energiebron kennen, die gemakkelijk aangevuld wordt door muziek en dans met vrienden. De positiviteit van dansen maakt het studeren fijner. Het geef energie om de laatste werkstukken af te maken, de laatste essays te schrijven en naar het einde toe te werken. En desondanks er inmiddels een dik pak sneeuw ligt, dansen we hier het eindexamens tegemoet.

Groetjes uit USA,
Floor Fiers

Bekijk lipdub “Uptown Funk” onder de knop Film.

Samen sterk

Terwijl ik op deze rustige vrijdagmiddag een theaterscript lees, voel ik een vriendelijke doch dringende tik op mijn rug. “I need your help!” Justin zit omgedraaid op zijn stoel. “Can we make a video together?”. In wanhoop kijkt hij me vragend aan. “Of course, about what?” antwoord ik. “The demonstrations in my country”, zegt mijn Hongkongse vriend.

Na de theaterles legt Justin de situatie in zijn thuisland Hong Kong uit. Heel lang was de groep eilanden een Britse kolonie. In die tijd kon Hong Kong uitgroeien tot een poort waar oost en west elkaar ontmoeten. Immers, Engels is er de spreektaal, maar ook Engelse wetgeving gold in Hong Kong. In het jaar 1997 gaf Groot Brittannië het gebied terug aan de Chinezen. Hong Kong wordt door het verdrag dat Groot Brittannië afsluit met China een autonomie, een bijzonder stukje China. De Chinese regering belooft volledig algemeen kiesrecht. Echter het blijkt dat de Hong Kong bevolking enkel mag stemmen op voorgeselecteerde politici.

Net als andere jongeren voel ik me weinig betrokken bij politici. Opkomst tijdens verkiezingen in Nederland is enorm laag. Veel jongeren boven de 18 interesseren zich niet en weten dat stemmen uiteindelijk toch gebeurt. Ik realiseer me dat democratie een ingesneeuwd begrip is. Daarom verdiep ik me. Justin heeft me aangezet om over dit onderwerp na te denken en onderzoek te doen. Over democratie in Hong Kong, maar ook in mijn eigen thuisland. Ik besef dat de wereld een donkere plaats zou zijn bij het ontbreken van democratie.

Algemeen kiesrecht bestaat uit drie aspecten: het recht van nomineren, genomineerd worden en van stemmen. Doordat niet alle drie aspecten aanwezig, is er geen sprake van algemeen kiesrecht in Hong Kong.

Studenten kiezen voor vreedzaam protest, als Gandhi destijds in India. Hun gereedschap is burgerlijke ongehoorzaamheid, het opzettelijk breken van de wet of het negeren van opdrachten van de regering met een politiek doel. Protestanten vragen internationale aandacht voor hun zaak. Ze willen de Chinese regering onder druk zetten om haar beloften na te komen. In het zogenoemde paraplu-protest wachten studenten onder paraplu’s, die hen beschermen tegen de zon, en nu ook tegen een regen van traangas.

Nu is het twee dagen later. Ik publiceerde het filmpje, waarin jongeren met allerlei diverse nationaliteiten hun steun aan burgerlijke ongehoorzaamheid voor democratie in Hong Kong geven, twee dagen geleden. Enorm verrast voelde ik me doordat het filmpje binnen vijf uur meer dan 10.000 keer bekeken werd. Daarnaast werd het gedeeld in Hongkongse media en reageerden meer dan 300 Hongkongers. Ondertussen heeft het meer dan 50.000 views. Ook linkte ik het filmpje aan mijn blog, http://www.floorfiers.com.

Justin gaf mij betekenis aan de gebeurtenissen in Hong Kong. Als gevolg van een spontane actie, het helpen van een vriend, zocht ik naar de geschiedenis en cultuur van zijn land. Hij liet me inzien dat Hong Kong inderdaad de plaats is waar het oosten het westen ontmoet. Ik onderzocht de betekenissen van democratie, algemeen kiesrecht en burgerlijke ongehoorzaamheid. Maar bovenal besefte ik dat wat voor mij als Nederlands meisje normaal is, een droom is voor vele anderen.

Veel liefs uit Amerika,
Floor
30 september 2014

Latino Film Festival in Albuquerque

This weekend the Filmmaking ExEd visited the Latino Film Festival, “Cine Magnifico”, in Albuquerque. The group was excited for the movies and to get for a bit off campus. Personally, I think the trip was really useful in different aspects. It provided a stimulating environment to watch and discuss movies and documentaries. Again, it gave the opportunity to practice the Spanish language in relaxed surroundings. Above all, being at the Latino Film Festival was fun for the members of the Filmmaking ExEd, a good kick-off of the year.

The group, who left on Friday the 12th of September, consisted of Bar Sapir (Israel), George Young (UK), Guyon Borgmann (the Netherlands), Ximena Campos (Mexico), Naré Harutyunyan (Armenia), Tu Jianing (China), Stella Serger (Germany), Otto Bridgham (UK) and me, Floor Fiers (the Netherlands). John and Sandra also joined.
In advance of the opening night movie, which was called Ocho Apellidos Vascos or the Spanish Affair, the co-director of the festival came to personally shake our hands. It was an honour to be able to talk to her. The storyline of the first movie taught us about Spanish and Basque culture. It gave a glance into another world.

During the festival, I realised it is good to watch movies in order to discover what you value yourself as a filmmaker. The Latino Film Festival gave us another opportunity to train our eyes and opinions about films, movies and documentaries. Besides, it is useful to talk about the value and importance of a movie.

On the second day, we enjoyed the documentary “Diás de clase”, which was full of beautiful images. The documentary talks about the different aspects of teacher life in Nicaragua, from the copying of tests by hand instead of a copy machine to convincing mothers to let their children go to school. After the screening, there was a discussion with a professor of UNM, University of New Mexico.
All in all, it was an enjoyable, informative and group forming experience.

Waving flags in Montezuma

After returning to campus I began unpacking all the boxes filled with inter alia clothing, posters, books, notebooks and flags. Flags with strong, personal and incredibly sweet notes. I got them from my second years, at the moment they left the campus in June. On their own country flags they wrote poetic words of appreciation and gratefulness. A mutual feeling.

Two months passed since the moment of goodbye in June. The giving and receiving of flags is a tradition at UWC-USA, at the end of the school year. The wonderful words of my friends repeat themselves in my head, while I celebrate holidays with my family and friends in the Netherlands. “Tienertour” with Pien, Lotte and Anne formed a highlight, between other activities. I saw Yvonne, Irma and Inge on a couple of parties. Adrian, Fini, Hannah, Bieke, Eleanor and lots of others made Totaalfestival for me. The theatre animation acts with Iris felt as a great success! My brothers and parents found quality time with me, during our road trip through the wild west of the USA. Summer holiday gave me joy, rest, time to process my first UWC-year and to prepare for the second.

The first three days of the new school year, the campus was only filled with old first years. Tangible in the emptiness and literal space, I experienced that our second years, while giving out their flags, had left Montezuma Castle. I immediately intended to decorate my room with their flags, to keep them close to me the whole school year.

The three days passed by. We chatted about our summer breaks, had meetings about the upcoming orientation weeks and decorated the hallways of the dormitories. On Thursday we welcomed full of enthusiasm our new firsties. While hugging I talked to Olaf, Charifa, Beatrix and Szymon from the Netherlands. The spontaneous joy I had with my roomie Ana from Venezuela came as a nice surprise.

Now with the new wave of UWC-USA’ers we, fresh second years, feel our responsibility grow. We are the experienced experts giving an example. The presence of the new students is tangible in a new energy. New friends, new conversations and new ideas are there to discover. Lines between people seem to be different than last year.

In general, a new generation are innovators of a culture and they make changes happen with their fresh ideas, also in the UWC-experience. They make sure the social system in UWC-USA gets refreshed. In other places, there is also a need for new generation every now and then. A volunteer organisation can also use fresh influences and changes on several moments. The adding of a painting to the collection of a museum or new neighbours in a residential area makes innovation happen.

A rolling tear over my cheek, a strong hug and a smile. While I am saying goodbye to my parents and my brothers, I take a decision. I give my parents a plastic bag filled with flags. They store them in my Dutch home, so I can always cherish them. At the same time, I give space to a new school year that begins, a second year full of UWC-experiences… While the waving flags in front of Montezuma Castle will be welcoming every day.

 

Place to be, Totaalfestival

Terwijl Radio Barkas Totaalfestival Bladel opent, bedient de Deense Juul de eerste klant van de avond, tapt de Engelse Adrian zijn eerste biertje en vult Fini uit Oostenrijk de glazen fris. Mijn Nederlandse vriendinnen Pien en Lotte introduceren zichzelf aan de Amerikaanse Hannah. Nu betreden ook Nilles uit Denemarken en zijn Mexicaanse vriendin Karen de bar. Eleanor, ingevlogen uit Costa Rica, wacht ongeduldig tot het plein is volgestroomd en ze aan de slag kan.
Twee uur later zijn vele bezoekers van het Totaalfestival voorzien van een drankje. De Indonesische soul van Jimi Bellmartin & The Soul Snatchers klinkt over de markt. De gezellige sfeer dringt door tot achter deze internationale bar. Er wordt gelachen, gewerkt en genoten. Kortom, Bladels zomerfeestje!

Totaalfestival Bladel werd al eerder gezien als een plein van ontmoeting en reünie. Het weerzien van oude jeugd- en schoolvrienden vormen speciale momenten in de festivalweek. Dat alles in een ambiance waar nieuwsgierigheid op zijn plaats is. Door muziek, theater en kunst inspireert Totaalfestival haar bezoekers om anders tegen de wereld aan te kijken. Juist in deze week is er ruimte voor vernieuwing in Bladel. Centraal uitgangspunt is de interactie en vriendschap tussen de organisatie, vrijwilligers en het publiek.

Vrijwilligerswerk creëert een kans om in relaxte omstandigheden elkaar te leren kennen en een positieve bijdrage te leveren aan de maatschappij. Immers de maatschappij, dat zijn wij. Zo leerde ik al uit de SIRE-filmpjes.

Vertel me, wat is er mooier nieuws dan vrienden uit meer dan tien landen die samen op de Bladelse markt een feestje bouwen? De samenwerking tussen meer dan tien landen was een mooie, en zinvolle, ervaring. Meer dan ooit ben ik me ervan bewust dat de waarden van UWC verder reiken dan de randen van de campus. Internationaal en intercultureel begrip, wederzijdse verantwoordelijkheid en respect, compassie en service hebben hier een betekenis gekregen.

Op die paar vierkante meters, achter de bar op Totaalfestival, werd de wereld een stukje kleiner. Een efficiënt team is gevormd, een stukje wereldvrede.

 

Easy Rider

“End of third quarter”. Deze dikgedrukte letters in mijn schoolkalender vallen binnen als een bom. Voor mij is het een schokkende mededeling tussen de andere meldingen. Morgen is het één maart, het begin van mijn zevende maand in the USA. Tijd is een vreemd fenomeen, sinds ik UWC’er ben. Terwijl de Amerikaanse klok hetzelfde tempo tikt als de Nederlandse, verward mijn perceptie me. Aan de ene kant vliegt tijd als nooit tevoren. Door de flow waarin mijn wereldvrienden en ik verkeren, voelt de dag dat ik me aanmeldde als gisteren. Aan de andere kant lijkt de tijd te kruipen, tenminste zo ervaar ik het. Juist door de grote hoeveelheid van programma’s, activiteiten, lessen en projecten, die we hebben afgerond, lijkt het alsof ik hier al een aantal jaren woon. De werkdruk ligt hoog. Alvorens ik weer naar Nederland ga, is er enorm veel te doen.

Na een fijne vakantie in het natte Nederland begon het dagelijkse leven in januari weer te rollen. Het dagelijks leven bestaat logischerwijs uit mijn schoolleven. Opletten in de klas, werkstukken maken en essays schrijven behoort tot dagelijkse kost. Lesvoorbereiding en het maken van het huiswerk wordt van me verwacht. In Spaans en wiskunde steek ik extra aandacht en voor Environmental Systems and Societies hielden we een conferentie over het opwarmen van de aarde. Met mijn theaterklas bezocht ik een theatervoorstelling en dezelfde groep werkte onwijs hard om onze versie van Shakespeare’s “The Tempest” neer te kunnen zetten. Daarnaast heb ik recentelijk een start gemaakt met mijn Extended Essay (EE), een vergelijkbaar scriptie aan het Nederlandse profielwerkstuk. O ja, ondertussen is ook mijn derde examenweek gepasseerd.    Hoe dan ook, het leven buiten school vult het grootste deel van mijn tijd. Op maandag heb ik mijn wekelijkse dansles. Qua sporten heb ik elke zaterdag basketbaltraining. Twee dagen heb ik  geskied in de bergen van New Mexico. Een krachtige stimulans om mijn rentraining door te zetten, was het gezamelijk iniatief tot een running club. We willen met een groepje een halve marathon volbrengen. Spannend!    Filmen daagt me uit. Inmiddels ben ik leider in de documentaire klas en maak ik funfilmpjes met Brooke en anderen. Ook ga ik op zoek naar het verhaal achter mijn medestudenten met mijn interviewserie ‘In the Picture’.    In verschillende clubs ontmoet ik vaak mijn vrienden. Bijvoorbeeld repeteer ik ongeveer twee keer per week met de theaterclub. Op dinsdag krijg ik Duitse les gegeven door Duitse studenten, in de Schmetterling Club, en op donderdag volg ik  eerste hulp-lessen, om in mei mijn diploma te kunnen halen.

Top is natuurlijk de UWC-experience. Sommige gebeurtenissen, zoals the Annual Conference maken die ervaring bijzonder. Dit jaar was ik medeorganisator van de driedaagse, jaarlijkse conferentie, waarbij belangrijke sprekers speechen en workshops geven. Ook deelname aan de nationale vrijwilligersdag Martin Luther King-day, en de week van de regio Midden Oosten, Azië en Australië behoren tot de UWC-momenten.

Uiteraard beleef ik waanzinnig veel lol met mijn vrienden. We vieren regelmatig verjaardagen, kijken samen een film of organiseren feestjes. In februari hadden we onder andere Yule Ball, het welbekende dansfeest van de Harry Potter-boeken, en een 80’s feest. Door het onvoorspelbare weer in New Mexico liggen we soms de hele dag op het voetbalveld te zonnebaden, terwijl we een dag later warme chocolademelk drinken en zelfgebakken Brusselse waffels eten bij de verwarming. Leuk vind ik het om een dagje te hiken met mijn vrienden of samen te zoeken naar de mooiste plekjes in de omgeving van campus.

Tijd verstrijkt aan beide zijden van de Atlantische oceaan, dat realiseer ik me. Via Social Media probeer ik ook de tijd in Nederland te beleven. Gezellig babbelen met mijn vriendinnen, lachen met mijn broers of kletsen met mijn ouders zijn soms erg fijne momenten. Soms merk ik dat ontwikkelingen langs me afgaan, activiteiten waar ik niet aan deelneem. Maar vaak brengen Skype en Facebook twee werelden dichter bij elkaar en kan ik de tijd dubbel beleven.

Op dit moment ben ik bij mijn Get Away-family, een familie waar ik samen met twee vriendinnen een weekend bij verblijf. Even is er weinig Facebook, weinig Skype, weinig prikkels van studie, vrienden en huisgenoten. Liggend in het hooi schreven wij onze dagboeken met ouderwetse pennen. Laat in de avond vertelden we elkaar verhalen, deelden we ervaringen en smeden we nieuwe plannen. Als resultaat ligt er nu een nieuw blog, foto’s in Amerikaans landschap en energie voor het laatste kwartaal. ‘Easy living’ hier in USA. En o ja, ook hangt er nu een LP met de orginele filmmuziek van de klassieker ‘Easy Rider’ aan mijn muur, die ik scoorde op de rommelmarkt. De echte cowboy van New Mexico…

Mijn busje voor Amnesty

Opnieuw richt ik mijn aandacht op de filmbeelden van Reem, mijn huisgenoot. Reem is een meisje, wiens kamer ik altijd graag even binnenga. Deze beelden schoot ik voor het derde interview in de serie “In the picture”. Sinds een uur bekijk en beluister ik haar telkens opnieuw. Pas nu valt me de nonchalance op waarmee ze vertelt dat haar vader in de gevangenis zat vanwege een politieke overtuiging. Wat Reem zelf “gek” noemt, is dat ze als kind graag speelde op straat. In de context waar ik opgroeide, ervaar ik dat precies andersom. Natuurlijk mocht ik spelen en vrijheid van meningsuiting is in Nederland een fundamenteel recht. Ook Farid, Afghaan, noemde zich in het interview ondeugend, omdat hij graag wilde spelen. UWC geeft Farid en Reem een kans te ontwikkelen tot mensen die de situatie in hun eigen land kunnen verbeteren. Andere Nederlandse UWC’ers hebben soortgelijke ontmoetingen. Neem bijvoorbeeld Daro, mijn Nederlandse jaargenoot in UWC Atlanta, die zelf zoon is van een politiek vluchteling. Hij zit in de klas bij medepassagiers en vriendinnen van Malala Yousafzai. Malala is de vijftienjarige Pakistaanse kinderrechtenactiviste, die in 2012 beschoten werd in de schoolbus. Onlangs vertelde ze haar verhaal nog in het programma College Tour.

UWC leert me dat de logica uit mijn jeugd voor velen niet weggelegd is. Al in 1948 heeft de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) aangenomen. Mijn recente gesprekken bevestigen de noodzaak van organisaties als UNICEF en Amnesty International. Amnesty heeft als doel eraan bij te dragen dat de rechten van de mens op de hele wereld worden nageleefd. Ze doen onderzoek, alvorens actie te ondernemen. Na het opstellen van rapporten worden acties bedacht. Tijdens acties wordt aandacht voor de zaak gezocht door bijvoorbeeld gebruik van de media of door het schrijven van miljoenen brieven en kaartjes door vele wereldburgers. Daar is geld voor nodig.

 Op een United World College, waar we vrede tot doel verheffen, wordt het gesprek over persoonlijke ervaringen gevoerd. Er is gelegenheid deel te nemen aan de werkgroep “Amnesty” om tot daadkracht te komen. Zij organiseren onder andere schrijfacties, waarbij ze anderen de kans geven via postkaarten en brieven actie te ondersteunen. In november gingen een delegatie van drie meisjes naar de regionale Amnesty-conference in Los Angeles. Daar ontmoetten ze andere Amnesty-leden, namen deel aan workshops en spraken over de acties wat hen op dat moment bezighield.

Opnieuw voel ik de reden waarmee ik jarenlang de Amnesty-collectebus van deur tot deur droeg. In de eerste week van februari is de jaarlijkse landelijke collecte van Amnesty Nederland. Vanuit dit warme kasteel vol rechtvaardige onderwijskansen wil ik mijn waardering uitspreken voor alle collectanten die weer en wind trotseren om het goede werk van Amnesty te ondersteunen… En een knuffel voor mijn ouders, omdat ze volgende week mijn busje in handen nemen!

Liefs vanuit de USA,

Floor Fiers

Genderism

For the subject “Social and Cultural Anthropology” I keep up a journal full of thoughts, study and observations. This time I wrote a journal on genderism, which includes both thoughts about UWC as the outside world.

In 2007 the Dutch television broadcasted a documentary about a transgender girl called Valentijn. The director Hetty Nietsch followed her for nine years, when she was between the age of eight and seventeen years. In those years she changed from male to female. By now, she studies at the University of Amsterdam and as her profession she is model. The documentary shows the desire of the little boy to become female. It portrays his feelings, more than just a short-lasting phase. Fact is that transgenderism can be seen in the brain, even at a very young age.

This striking story has been grabbing my attention for a long time. In the Netherlands this documentary has brought lots of commotion. Reactions were really diverse. On one hand, people were amazed or even shocked by the phenomenon ‘transgender’ or by the desire of the little boy to be a girl. On the other hand, it provoked a feeling of sympathy for Valentijn being transgender.

The documentary showed parts in which people, who had difficulties accepting Valentijn, bullied on her. As I realise that the Netherlands is a western and quite open-minded country, the commotion and disrespect scares me. It reminds me of witch-hunting, which happened in Europe and Northern America during the Early Modern Period. It makes me wonder if such a documentary is able to exist in other countries as well. To be honest, I doubt it. In many places around the world there is a big taboo on homosexuality; let alone transgenderism.

A wonderful aspect of UWC-USA is in my opinion the truly open-minded people. During my first semester I realised that people réally accept each other and their differences. But it goes further than just acceptance. UWC’ers are curious and want to gain knowledge about others. Their curiosity makes that they react with knowledge instead of ignorance. From the idea that knowledge gives the power to react in a thoughtful way, I think knowledge can make the world a more peaceful place, including respect for transgenders.

The documentary “Valentijn”: http://www.wetenschap24.nl/programmas/labyrint/nieuws/2011/309-transgender/Valentijn.html

Thuis waar het hart is

Als mijn moeder de huiskamer binnenkomt, draagt ze in haar ene hand haar favoriete Regout-theepot en in haar andere hand een houtachtige substantie. Ik weet dat het de “Osha”-plant is, die ik meenam als souvenir uit New Mexico. Ze laat een stukje wortel in de pot vallen en schenkt het kokende water op. Terwijl de thee trekt, kletsen we met elkaar. Thuis. Ik vertel haar waar ik mijn vrienden komende week wil ontmoeten. Plotseling realiseer ik me dat ik eigenlijk nu, op dít moment, even een kwartier mijn koffer zou moeten inpakken, aangezien ik daarna geen tijd heb. Mijn moeder lacht. Wanneer ze me het kopje thee overhandigt, komt New Mexico tegemoet. De geur van herinnering bereikt me: Montezuma, New Mexico.

De berichten op Facebook verraden dat meer van mijn klasgenoten op dit moment aan Montezuma denken. Brooke, mijn Amerikaanse vriendin, stelt me de vraag wanneer mijn vliegtuig landt. Ze zegt helemaal klaar te zijn om opnieuw filmpjes met me te maken. Ook Moyo uit Nigeria maakt plannen. Zelfs Ikmal laat van zich horen.
Ik vraag me af waarom mijn klasgenoten en ik onszelf juist op dit moment klaar voelen om terug te gaan. Juist op dit moment, na twee fantastische weken thuis. Het lijkt een moment van reflectie, overdenkingen en overwegingen.

Reflectie volgt een vast patroon van vijf stappen. De eerste stap is deze fantastische ervaring, mijn Winter Break thuis in Nederland. Terugblikken is de tweede stap. Ik realiseer me dat sinds mijn aankomst in Düsseldorf, ik mijn verhalen in woord en beeld deelde met velen. Ik genoot gezelligheid: feestje met mijn vriendinnen, UWC-presentaties op scholen en tijdens kerst met gezin en familie.

Bewustwording van essentiële aspecten vormt de derde stap. Ik realiseer me dat mijn vakantie bomvol is en blijft met leuke, gezellige momenten. Toch is het uiteindelijke doel van mijn tijdelijke verblijf dat ik terugga naar UWC-USA. De vierde stap geeft de ruimte om alternatieven te ontwikkelen en daaruit te kiezen. Aan de ene kant heb ik de keuze om nog zeven dagen meer verhalen te vertellen, meer foto’s te laten zien en meer feestjes te beleven. Aan de andere kant kan ik ervoor kiezen om mijn tijd effectief te gebruiken. Voorbereidingen kunnen getroffen worden.

Ik heb er zin in; Ik heb er zin in mijn tweede semester aan UWC-USA. Zin om door te gaan met de Film Documentarymaking CAS, het wildernisprogramma en het MediaTeam. Zin om me aan te sluiten bij de sport “Swing and Ballroom”. Zin om mijn wereldvrienden te ontmoeten en om samen gekke filmpjes te maken. Ik wil er klaar voor zijn om 5 januari in de vroege ochtend het vliegtuig in te stappen, want het voelt nu al als thuiskomen. Ook een thuis waar mijn hart is.