Diploma in zicht

De schemering valt over de campus van UWC-USA, wanneer Hannah uit Trinidad en ik aan onze wandeling beginnen. De zucht van Hannah verraadt dat emoties haar gedachten vullen. Dat is herkenbaar voor mij. Ook ik voel dat veel voor het laatst is. Aan al het goeds komt een einde, zo ook hier.

Brownies bakken vormde de verbindende afsluiting van ons vrijwilligerswerk in een jeugdgevangenis. Het was bijzonder om kennis te maken met gedetineerde meisjes. Ook andere buitenschoolse activiteiten vonden voor het laatst plaats. De laatste kickboxles, de laatste volleybalwedstrijd en een laatste lezing over klimaatverandering. Voor de filmclub organiseerde ik een filmfestivalletje om het werk van UWC-studenten te delen. Een groot succes!
De laatste lesdag vond drie weken geleden plaats. Een groepsfoto werd genomen in de antropologieklas; theaterklas bezocht gezamelijk de bioscoop in Santa Fe en de klas Environmental Systems and Societies genoot de omgeving met een laatste hike. Traditioneel werd de laatste lesdag besloten met een verfrissende duik in de Gallinas River. Een duik om het einde te vieren en tevens een frisse start te maken met het aankomende einde. Diezelfde avond werden mijn klasgenoten en ik tijdens de Mocktail Party ontvangen als alumni, oftewel oud-leerlingen, van de school. Zo werd de weg vrijgemaakt voor eindexamens. Een reden extra om een laatste bezoek aan mijn Get Away-family te brengen. In het huis van deze familie King kon ik zo prettig studeren.

Als Hannah een arm om me heen slaat, schrik ik op uit mijn gedachten. “Pff… So many last times. So many goodbyes”, verzucht ik. Hannah bevestigt, “Time for a new start of the cycle”. Ik glimlach. Het leven vormt cirkels. Net als alle voorgaande jaren maakt ons afscheid plaats voor een nieuw begin.

Steeds terugkerende tradities benadrukken deze cyclus. Dus maken we nog de laatste examens, ruimen de slaapgebouwen op en vieren nog de laatste verjaardagsfeestjes. Pennen beschrijven vlaggen als afscheid van onze internationale vriendschappen. Passdowns vinden hun weg naar eerstejaars. Mijn Jimi Hendrix poster aan de Deense Sunniva, mijn Halloween passdown aan Hannah uit Panama en mijn Nederlandse dozen aan de Nederlanders. Komende zaterdag zal onze allerlaatste show, Blue Moon, plaatsvinden, onder het oog van ieders eigen familie. Trots ben ik dat de sketch door Kristen en mij geschreven hier deel van is. Tot slot zal op zondag het final event plaatsvinden.

Hannah verwoordt hardop mijn gedachten, “Coming Sunday, Floor. Then, it’s our turn”. Maar tevens vul ik met blijdschap, want op deze diplomauitreiking zal het mogelijk maken dat ik naar huis mag vliegen om in Bladel iedereen weer te ontmoeten.

See you soon,
Floor

Advertisement

Lichtspel

Langzaam kleurt het licht deze groep vriendinnen tot een bonte massa. We vieren Dorm Day, de dag waarop mijn huisgenootjes en ik samenkomen. Dit keer vullen we het stiltecentrum op campus. Dwan Light Sanctuary is de bijzondere naam passend bij dit bijzondere gebouw. De muren en ramen zijn opgebouwd met prisma’s. Het breken van het felle zonlicht vormt regenbogen op de muren. De sfeer tussen de witte muren omvangt een intense rust als bron van gezelligheid. Terwijl de stemmen en gitaarmuziek galmen in de ruimte, stel ik mezelf de vraag waarom dit gebouw als een ode is aan de kracht van het licht.

Montezuma kent een overvloed aan zonuren. Licht is de reden dat mijn vrienden en ik veel buiten zijn. Nu het lente is, neemt de kracht van het zonlicht toe. We sporten, studeren en socialiseren onder de immer blauwe lucht. Door de lage vochtigheidsgraad zijn de zonsopgang en ondergang adembenemend. Een wijd kleurenspectrum ontstaat dan in de lucht. Regelmatig observeren we ze vanuit de hotsprings. Het ontspannende gevoel, dat ik krijg van het warme bronwater en het spel van licht in de lucht, vormt een fijn begin of einde aan de dag.
Zelfs ‘s nachts is het licht sensationeel. De prachtige sterrenhemel is een van de settings voor fijne gesprekken. Als de zon de andere kant van de wereld verlicht, wordt het kasteel door middel van kleine lichtjes uitgelicht. Het vormt een markeerpunt in de omgeving, een punt om naar terug te keren.
Bovendien, licht is essentieel voor film en fotografie. Met mijn camera vang ik licht. In foto’s en film kan ik het licht van een speciaal moment langer bij me houden.

Een klein onderzoek op het internet bracht licht. Volgens Stichting Onderzoek Licht & Gezondheid heeft licht een grote invloed op de lichamelijke en geestelijke gezondheid van de mens. Onder andere door het regulieren van het bioritme, oftewel de slaap-cyclus, stimuleert licht groei. Zo is natuurlijk ook bekend dat planten naar het licht toegroeien. Zelf merk ik dat de vele zonuren van Montezuma energie geven. Energie voor studie, voor theater, voor film en voor andere activiteiten.

Geen wonder dat juist op dit moment mijn lerares een fotografiewedstrijd organiseert. Daardoor komt een verzameling van impressies tot stand. Studenten delen bijzondere momenten met elkaar, aan het einde van de UWC ervaring. Als het ware vindt reflectie plaats op het licht. Reflectie op het licht laat schitteren. De laatste paar weken zijn ingegaan.

Liefs,
Floor

Dansen

Eindexamens in aantocht, dat brengt de nodige drukte met zich mee. Mijn oud-klasgenoten van Pius X zenden signalen dat energie verdwijnt in profielwerkstukken, PTA’s en praktische opdrachten. Nu de carnavalsvakantie voorbij is, doceren leraren naar het einde van de lesstof. Berichtjes verraden dat een enkeling tijd over heeft voor rijlessen. Ondertussen lijkt iedereen een toekomst te plannen: het inschrijven bij een universiteit, auditie doen of toch liever een jaartje er tussen uit.

Hier in Montezuma (NM) is het vergelijkbaar. Mijn tijdschema zit overvol met het schrijven van essays, het organiseren van shows en het afronden van lesstof. In het vak Environmental Systems and Societies herhalen we al. Enkele werkstukken en proefexamens liggen nog in het verschiet. Mijn mondelingen Spaans en Engels waren eventjes spannend, maar beide zijn nu op band verstuurd naar de internationale commissie. Mijn werk wissel ik af met hardlopen, volleybal, kickboxing, theater, filmen en tijdrovend montagewerk. Ook interviews met vertegenwoordigers van verschillende universiteiten legt de nodige druk op mijn tijd.

Tijdens een van mijn maandelijkse mentorgesprekken beschrijf ik aan Aaron, mijn theaterleraar, de energieslopende combinatie van schoolwerk, activiteiten en vrienden. Ik slaap weinig, studeer veel en heb veel plezier. “Study, sleep and socialize” zijn de drie belangrijke factoren van het UWC leven. UWC laat me ervaren dat mijn energie nu eindig is. Aaron staat mij toe een dagje bij te tanken.

Een dag later, aan het begin van een fantastische theaterles, gaf hij zijn doordachte en  persoonlijke advies. “Floor, dansen past bij jou. Jij zou moeten dansen voor nieuwe energie’, gaf hij me mee. Wellicht heb ik zijn advies iets te letterlijk opgenomen, maar het had zeker effect. Dansen om mijn eigen energie te beheren. Dansen als middel om positieve energie op te wekken.

Het was onze vrije vrijdagmiddag en de februari zon scheen bijna met zomerse kracht. Sam, mijn eerstejaars afkomstig uit Florida, en ik motiveerden onze tweehonderd studiegenoten om hun vlaggen, pruiken en verkleedkleding uit de kast te halen. Nash uit Denemarken en Irak liet zijn camera draaien. De gehele campus veranderde in één grote gekleurde speeltuin. We dansten en sprongen. Kleurrijke vlaggen illustreren onze verschillende nationaliteiten. Het geluid van ‘Uptown Funk’ vulde ons collectief bewustzijn.

Nieuwe energie spat van de ontstane lipdub af. Het verraadt dat wij inmiddels een positieve, samenwerkende groep vormen. Ik wens dat alle volkeren ter wereld er een voorbeeld aan zouden nemen.
En mentor Aaron had gelijk, besef ik wanneer ik het filmpje keer op keer bekijk. Dansen in het felle zonlicht, letterlijk tussen alle kleurtjes van de wereld, geeft energie. Niet alleen aan mij, maar aan elke medestudent. Door deze activiteit leerde ik mijn eigen energiebron kennen, die gemakkelijk aangevuld wordt door muziek en dans met vrienden. De positiviteit van dansen maakt het studeren fijner. Het geef energie om de laatste werkstukken af te maken, de laatste essays te schrijven en naar het einde toe te werken. En desondanks er inmiddels een dik pak sneeuw ligt, dansen we hier het eindexamens tegemoet.

Groetjes uit USA,
Floor Fiers

Bekijk lipdub “Uptown Funk” onder de knop Film.

Personal response from Obama

In many places in the world, human rights are abused. Unfortunately, violence, censorship and abuse is part of everyday-life. Amnesty International is a non-governmental organisation fighting for human rights. At UWC-USA, students in the Amnesty International-group come together to discuss those situations. We express our concerns both about our direct environment, including the situation of the Mexico-USA border, as well as countries further away.

Since the age of nine, I have been involved with Amnesty. From door to door I carried every year a collecting box in the Dutch village I grew up in. The Dutch collection week is this year from the first to the seventh of March, which is this week. Due to my absence, that means my parents take my box.

At UWC-USA I joined, as a matter of course, the Amnesty International extracurricular activity. As international students in the secluded area of the USA, the most effective way of undertaking action is probably to write letters to people in position of power. Subject of those letters are situation, which in our opinion deserve more attention. In the fall, I chose to write a letter to president Barack Obama about education in Palestine. Today I found a response from him in my mail. At this point, I just hope he is a man of his words.

Samen sterk

Terwijl ik op deze rustige vrijdagmiddag een theaterscript lees, voel ik een vriendelijke doch dringende tik op mijn rug. “I need your help!” Justin zit omgedraaid op zijn stoel. “Can we make a video together?”. In wanhoop kijkt hij me vragend aan. “Of course, about what?” antwoord ik. “The demonstrations in my country”, zegt mijn Hongkongse vriend.

Na de theaterles legt Justin de situatie in zijn thuisland Hong Kong uit. Heel lang was de groep eilanden een Britse kolonie. In die tijd kon Hong Kong uitgroeien tot een poort waar oost en west elkaar ontmoeten. Immers, Engels is er de spreektaal, maar ook Engelse wetgeving gold in Hong Kong. In het jaar 1997 gaf Groot Brittannië het gebied terug aan de Chinezen. Hong Kong wordt door het verdrag dat Groot Brittannië afsluit met China een autonomie, een bijzonder stukje China. De Chinese regering belooft volledig algemeen kiesrecht. Echter het blijkt dat de Hong Kong bevolking enkel mag stemmen op voorgeselecteerde politici.

Net als andere jongeren voel ik me weinig betrokken bij politici. Opkomst tijdens verkiezingen in Nederland is enorm laag. Veel jongeren boven de 18 interesseren zich niet en weten dat stemmen uiteindelijk toch gebeurt. Ik realiseer me dat democratie een ingesneeuwd begrip is. Daarom verdiep ik me. Justin heeft me aangezet om over dit onderwerp na te denken en onderzoek te doen. Over democratie in Hong Kong, maar ook in mijn eigen thuisland. Ik besef dat de wereld een donkere plaats zou zijn bij het ontbreken van democratie.

Algemeen kiesrecht bestaat uit drie aspecten: het recht van nomineren, genomineerd worden en van stemmen. Doordat niet alle drie aspecten aanwezig, is er geen sprake van algemeen kiesrecht in Hong Kong.

Studenten kiezen voor vreedzaam protest, als Gandhi destijds in India. Hun gereedschap is burgerlijke ongehoorzaamheid, het opzettelijk breken van de wet of het negeren van opdrachten van de regering met een politiek doel. Protestanten vragen internationale aandacht voor hun zaak. Ze willen de Chinese regering onder druk zetten om haar beloften na te komen. In het zogenoemde paraplu-protest wachten studenten onder paraplu’s, die hen beschermen tegen de zon, en nu ook tegen een regen van traangas.

Nu is het twee dagen later. Ik publiceerde het filmpje, waarin jongeren met allerlei diverse nationaliteiten hun steun aan burgerlijke ongehoorzaamheid voor democratie in Hong Kong geven, twee dagen geleden. Enorm verrast voelde ik me doordat het filmpje binnen vijf uur meer dan 10.000 keer bekeken werd. Daarnaast werd het gedeeld in Hongkongse media en reageerden meer dan 300 Hongkongers. Ondertussen heeft het meer dan 50.000 views. Ook linkte ik het filmpje aan mijn blog, http://www.floorfiers.com.

Justin gaf mij betekenis aan de gebeurtenissen in Hong Kong. Als gevolg van een spontane actie, het helpen van een vriend, zocht ik naar de geschiedenis en cultuur van zijn land. Hij liet me inzien dat Hong Kong inderdaad de plaats is waar het oosten het westen ontmoet. Ik onderzocht de betekenissen van democratie, algemeen kiesrecht en burgerlijke ongehoorzaamheid. Maar bovenal besefte ik dat wat voor mij als Nederlands meisje normaal is, een droom is voor vele anderen.

Veel liefs uit Amerika,
Floor
30 september 2014

Latino Film Festival in Albuquerque

This weekend the Filmmaking ExEd visited the Latino Film Festival, “Cine Magnifico”, in Albuquerque. The group was excited for the movies and to get for a bit off campus. Personally, I think the trip was really useful in different aspects. It provided a stimulating environment to watch and discuss movies and documentaries. Again, it gave the opportunity to practice the Spanish language in relaxed surroundings. Above all, being at the Latino Film Festival was fun for the members of the Filmmaking ExEd, a good kick-off of the year.

The group, who left on Friday the 12th of September, consisted of Bar Sapir (Israel), George Young (UK), Guyon Borgmann (the Netherlands), Ximena Campos (Mexico), Naré Harutyunyan (Armenia), Tu Jianing (China), Stella Serger (Germany), Otto Bridgham (UK) and me, Floor Fiers (the Netherlands). John and Sandra also joined.
In advance of the opening night movie, which was called Ocho Apellidos Vascos or the Spanish Affair, the co-director of the festival came to personally shake our hands. It was an honour to be able to talk to her. The storyline of the first movie taught us about Spanish and Basque culture. It gave a glance into another world.

During the festival, I realised it is good to watch movies in order to discover what you value yourself as a filmmaker. The Latino Film Festival gave us another opportunity to train our eyes and opinions about films, movies and documentaries. Besides, it is useful to talk about the value and importance of a movie.

On the second day, we enjoyed the documentary “Diás de clase”, which was full of beautiful images. The documentary talks about the different aspects of teacher life in Nicaragua, from the copying of tests by hand instead of a copy machine to convincing mothers to let their children go to school. After the screening, there was a discussion with a professor of UNM, University of New Mexico.
All in all, it was an enjoyable, informative and group forming experience.

Wapperende vlaggen in Montezuma

Na terugkomst op campus begon ik met het uitpakken van dozen, gevuld met onder andere kleding, posters, boeken, schriften en vlaggen. Vlaggen met doordringende, persoonlijke en onwijs lieve tekstjes. Ik kreeg ze van mijn tweedejaars op het moment dat zij in juni j.l. de campus verlieten. Op hun eigen landsvlag schreven ze poetische woorden van waardering en dank. Een wederzijds gevoel.

Twee maanden verstreken sinds dat grote moment van afscheid in juni. Het uitdelen en ontvangen en ontvangen van vlaggen is een UWC-USA traditie, aan het einde van het schooljaar. De wonderlijke woorden van mijn vrienden herhaalden zich in mijn hoofd, terwijl ik samen met mijn vrienden en familie vakantie in Nederland vierde. Tienertour met Pien, Lotte en Anne vormde een hoogtepunt tussen alle gezellige activiteiten. Yvonne, Irma en Inge zag ik op een aantal feestjes. Adrian, Fini, Hannah, Bieke, Eleanor en heel veel anderen maakten het Totaalfestival voor mij. De animatie acts met Iris voelden als een daverend succes! Quality time vonden met mijn broers en ouders samen met mij gedurende onze reis door het wilde westen van Amerika. Zomervakantie liet me genieten, tot rust komen, mijn eerste UWC-jaar te verwerken en me voor te bereiden op het tweede.

De eerste drie dagen van het nieuwe schooljaar vulde de campus zich slechts met de oude eerstejaars. Voelbaar in de leegte en letterlijke ruimte was het te ervaren dat “onze second years” met het schenken van de vlaggen het Montezuma-kasteel verlaten hadden. Ik nam me voor de muren van mijn kamertje te versieren met hun vlaggen, om te koesteren en hen dit hele schooljaar dichtbij me te houden.

De drie dagen verstreken. We kletsten bij over onze zomervakantie, vergaderden over de opkomende orientatieweken en versierden de gangen van de huizen. Op donderdag ontvingen we vol enthousiasme met toeters en bellen de nieuwe firsties. Zo ontarmde ik ook Olaf, Charifa, Beatrix en Szymon uit Nederland. De spontane gezelligheid met roomie Ana uit Venezuela kwam als een verrassing.

Nu voelen wij, als verse tweedejaars, onze verantwoordelijkheid groeien tegenover deze frisse lichting UWC-USA’ers. Als ervaringsdeskundigen geven we voorbeeld. De aanwezig van nieuwe studenten brengt voelbaar een nieuwe energie. Nieuwe vrienden, nieuwe gesprekken en nieuwe ideeën zijn daar om te ontdekken. Lijnen lijken anders te lopen dan vorig jaar.

In het algemeen zijn nieuwe generatie vernieuwers van de cultuur en zorgen met hun frisse ideeën voor veranderingen, zo ook in de UWC-experience. Ze zorgen ervoor dat het sociale systeem in UWC-USA ververst. Op andere plaatsen komt de noodzaak en behoefte van een nieuwe generatie naar voren. Een vrijwilligersorganisatie kan op verschillende momenten ook een stapel frisse invloeden en veranderingen gebruiken. Het toevoegen van een schilderij aan de collectie van een museum of nieuwe buren in een woonwijk zorgt voor vernieuwing.

Een rollende traan over mijn wang, een stevige knuffel en een doorzettende glimlach. Terwijl ik afscheid neem van mijn ouders en mijn broers, neem ik een krachtig besluit. Ik overhandig een plastic tasje gevuld met mijn vlaggen aan mijn ouders. In hun bewaring zal ik de vlaggen altijd koesteren. Tegelijkertijd geef ik ruimte aan het nieuwe schooljaar dat begint, een tweede jaar vol UWC-experience. De vlaggen voor de ingang van Montezuma Castle verwelkomen iedere dag weer.

Floor Fiers

Waving flags in Montezuma

After returning to campus I began unpacking all the boxes filled with inter alia clothing, posters, books, notebooks and flags. Flags with strong, personal and incredibly sweet notes. I got them from my second years, at the moment they left the campus in June. On their own country flags they wrote poetic words of appreciation and gratefulness. A mutual feeling.

Two months passed since the moment of goodbye in June. The giving and receiving of flags is a tradition at UWC-USA, at the end of the school year. The wonderful words of my friends repeat themselves in my head, while I celebrate holidays with my family and friends in the Netherlands. “Tienertour” with Pien, Lotte and Anne formed a highlight, between other activities. I saw Yvonne, Irma and Inge on a couple of parties. Adrian, Fini, Hannah, Bieke, Eleanor and lots of others made Totaalfestival for me. The theatre animation acts with Iris felt as a great success! My brothers and parents found quality time with me, during our road trip through the wild west of the USA. Summer holiday gave me joy, rest, time to process my first UWC-year and to prepare for the second.

The first three days of the new school year, the campus was only filled with old first years. Tangible in the emptiness and literal space, I experienced that our second years, while giving out their flags, had left Montezuma Castle. I immediately intended to decorate my room with their flags, to keep them close to me the whole school year.

The three days passed by. We chatted about our summer breaks, had meetings about the upcoming orientation weeks and decorated the hallways of the dormitories. On Thursday we welcomed full of enthusiasm our new firsties. While hugging I talked to Olaf, Charifa, Beatrix and Szymon from the Netherlands. The spontaneous joy I had with my roomie Ana from Venezuela came as a nice surprise.

Now with the new wave of UWC-USA’ers we, fresh second years, feel our responsibility grow. We are the experienced experts giving an example. The presence of the new students is tangible in a new energy. New friends, new conversations and new ideas are there to discover. Lines between people seem to be different than last year.

In general, a new generation are innovators of a culture and they make changes happen with their fresh ideas, also in the UWC-experience. They make sure the social system in UWC-USA gets refreshed. In other places, there is also a need for new generation every now and then. A volunteer organisation can also use fresh influences and changes on several moments. The adding of a painting to the collection of a museum or new neighbours in a residential area makes innovation happen.

A rolling tear over my cheek, a strong hug and a smile. While I am saying goodbye to my parents and my brothers, I take a decision. I give my parents a plastic bag filled with flags. They store them in my Dutch home, so I can always cherish them. At the same time, I give space to a new school year that begins, a second year full of UWC-experiences… While the waving flags in front of Montezuma Castle will be welcoming every day.

 

Kist

Een gezellige avond was woensdag 23 april. Naomi, mijn kamergenoot, en ik kletsten volop, toen we de gang naar onze kamer betraden. “Roomie!” hoorde ik naast me, terwijl ik een enthousiaste tik op mijn schouders voel. Op dat moment zag ik de kist voor onze kamerdeur.   Nieuwsgierig als ze is, rende Naomi naar de kist toe. “It is a pass down for you!” riep ze me toe. Haar enthousiasme stak me aan. “From who? What kind of pass down?”. “The Dutch pass down!”.

Een pass down is een geschenk van een tweedejaars. De deksel van deze kist verraadt dat Otto mij deze kist met typisch Nederlandse voorwerpen zendt. Zijn naam prijkt onder het lijstje met de namen van zijn voorgangers. Als eind-tweedejaars geeft hij zijn missie door. Elke Nederlander, die de pass down in bezit heeft, koestert het. In deze omgeving vol culturele diversiteit wordt de Nederlandse cultuur doorgegeven in de vorm van oranje vlaggetjes, klompen en zwarte pieten-mutsen. Tijdens speciale momenten, als Sinterklaas en Koningsdag, komt het tevoorschijn. Op dit moment vertrouwt Otto mij toe dat onze cultuur ook volgend jaar gevierd wordt. In Otto’s handschrift zie ik mijn naam al toegevoegd.

Andere pass downs vinden hun weg naar mijn of andere kamers in deze laatste weken van het schooljaar. Fini gaf me het wafelijzer en Bieke haar waanzinnig mooie Vrouw Antje-jurk. Fijn is het om telkens opnieuw een lief briefje erbij te vinden.     Naast pass downs worden nu ook leiderschappen doorgegeven. Eerder werd ik studentleider van het filmteam. Samen met drie andere huisgenoten ben ik tot Residental Advisor verkozen. Een RA volgt een training om activiteiten, als speldagen, barbecues en poetsklusjes, voor het slaaphuis te coördineren. Tevens bezit ik nu een voelspriet voor mogelijke problemen. Belangrijk hierbij is de speciale band die RA’s met Janet hebben. Als inwoners van het Chumolungma-huis op onze campus zijn we als een soort familie. Janet vervult, als Residental Tutor, de rol van onze moeder als we op campus zijn.    Vrijdagavond vroeg Janet beide RA-groepen uit eten. Ik verwonderde mezelf erover dat een dergelijk etentje naast veel gezelligheid ook een situatie creert waarin ervaringen worden uitgewisseld.

De overdracht van pass downs is belangrijk om het bijzondere leven op een UWC in stand te houden. Buiten het klaslokaal maken we elkaar nieuwsgierig naar de diversiteit van onze culturen. Het vieren van elkaars cultuur gaat om meer dan feestjes. Het maakt ons bekend en vertrouwd. Als Nederlanders, afkomstig uit een democratie, verspreiden we onze achtergrond en omgangsvormen. Het maakt me meer bewust van de rijkdom van mijn Nederlandse achtergrond.

Iedereen past in een eigen rol. Brooke kreeg de meditatie pass down, Sandile neemt een sterke rol in de leerlingenraad op zich, Ceci verzorgt het licht tijdens de shows, waar Max stagemanagement runt. Ondersteunende theorie verraadt dat iedereen een leider is. Ieder persoon heeft naast een eigen interesse, ook een eigen manier van leiden. Delegeren, steunen, begeleiden en leiden zijn vier levels van leiderschap.

Naast het behalen van mijn examens maakt dit me een tweedejaars. Als voorbereiding op de komst van de nieuwe lichting eerstejaars in augustus volgt er nu een wilderness expeditie. Twaalf dagen tors ik ruim 28 kilo op mijn rug door the Pecos Wilderness. Alles ter voorbereiding: De nieuwe Firsties zijn onderweg!

Mexicaans kansje

Daar zit ik dan, in een klein vliegtuig op de terugweg naar de campus van UWC -USA. Mijn laptop op mijn schoot produceert een zoemend geluid. Terwijl ik kritisch mijn foto’s van de laatste twaalf dagen bestudeer, raak ik vervuld door gevoelens van vreugde, dankbaarheid en tevredenheid. Een levenservaring, realiseer ik me, die zijn start een half jaar geleden vond.    Het was op een zaterdagochtend in oktober 2013, toen John me in de schoolkantine aantikte. Terwijl ik havermout in mijn kom schepte, vertelde hij me over een filmfestival in Alamos, een Mexicaanse stad. Aan zijn enthousiasme merkte ik dat hij de organisator was. “Jij kunt met Photoshop werken, toch? Je hulp zou enorm van pas komen bij het ontwerpen van de festivalposters” zei hij. Verrast door dit plotselinge verzoek plaatste ik mijn kom havermout op de tafel, keek hem aan en zei: “Natuurlijk wil ik helpen”.     In de maanden daarna liep ik regelmatig naar John’s huis. Tegen februari was het ontwerp van het affiche , het officiële festivalshirt en de promotionele video af. Op de avond dat ik ook de banner afrondde, riep Sandra, John’s vrouw en de secretaris van het festival, me toe  “Wooh! Je heb zoveel gewerkt voor het festival. Nu heb je echt nodig om beneden te komen met ons”.

Een visum, een vliegtuig en een huurauto later zag ik Mexico voor de allereerste keer. Het uitzicht vanuit de auto bestond voornamelijk uit bergen, autowassers bij de benzinestations en vele verlaten huizen. Na vier uur op de achterbank te zitten, reed John door de bogen van Alamos. Op dat moment wees hij naar een grote banner. Het zien van mijn ontwerp hangend bij de ingang de stad was het signaal voor mijn  “yes”-gevoel om wakker te worden. Dat gevoel van enthousiasme bleef de hele week bij me.    Plezier was overal in die prachtige stad te beleven, van het ophangen van de posters tot het deelnemen aan de workshops. Tijdens de documentaire-workshop ontmoette ik veel nieuwe mensen, die interesse voor film met mij delen. Kletsen in het Spaans over film veranderde mijn ideeën over film evenals het mijn niveau Spaans onbewust verhoogde. Als officiële festivalverslaggever fotografeerde en filmde ik de stad, alle evenementen en de bezoekers. Daarnaast stelde John me voor aan regisseurs, acteurs , filmdocenten , burgemeesters en lokale bevolking. Een unieke kans was het kijkje dat me gegund werd in de kern van een festival organisatie.

Mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld, net als dat van vele anderen, door de documentaires. De verwondering en bewustwording onder het publiek​ inspireerde mij. Wanneer een van de documentaires nog dagen in mijn gedachten bleef hangen, realiseerde ik dat juist hierin mijn doel van de interviewserie ‘ In the picture’ schuilt. Ik besef dat dit is wat ik wil doen: verhalen wil ik vastleggen en delen.

“Kunt u alstublieft uw laptop sluiten? We gaan landen in Albuquerque”. Met een vriendelijke glimlach kijkt de stewardess me aan. Snel klik ik door de laatste paar foto’s en dan sluit ik mijn laptop. Uniek is het woord dat naar boven schiet in mijn gedachten. De gastvrijheid van de Mexicanen en vooral van John en zijn familie, de rol die ik had in de festivalorganisatie als de officiële festivalreporter. Opeens besef ik dat dit een direct resultaat is van de beurs, die ik een jaar geleden kreeg voor het UWC-USA.  De beurs gaf me toegang tot een nieuwe school, waar ik John ontmoette  en leider werd van zijn filmklas. Een nieuwe school, die kansen biedt en waar ervaringen zoals die van mij worden gemaakt.