Dansen

Eindexamens in aantocht, dat brengt de nodige drukte met zich mee. Mijn oud-klasgenoten van Pius X zenden signalen dat energie verdwijnt in profielwerkstukken, PTA’s en praktische opdrachten. Nu de carnavalsvakantie voorbij is, doceren leraren naar het einde van de lesstof. Berichtjes verraden dat een enkeling tijd over heeft voor rijlessen. Ondertussen lijkt iedereen een toekomst te plannen: het inschrijven bij een universiteit, auditie doen of toch liever een jaartje er tussen uit.

Hier in Montezuma (NM) is het vergelijkbaar. Mijn tijdschema zit overvol met het schrijven van essays, het organiseren van shows en het afronden van lesstof. In het vak Environmental Systems and Societies herhalen we al. Enkele werkstukken en proefexamens liggen nog in het verschiet. Mijn mondelingen Spaans en Engels waren eventjes spannend, maar beide zijn nu op band verstuurd naar de internationale commissie. Mijn werk wissel ik af met hardlopen, volleybal, kickboxing, theater, filmen en tijdrovend montagewerk. Ook interviews met vertegenwoordigers van verschillende universiteiten legt de nodige druk op mijn tijd.

Tijdens een van mijn maandelijkse mentorgesprekken beschrijf ik aan Aaron, mijn theaterleraar, de energieslopende combinatie van schoolwerk, activiteiten en vrienden. Ik slaap weinig, studeer veel en heb veel plezier. “Study, sleep and socialize” zijn de drie belangrijke factoren van het UWC leven. UWC laat me ervaren dat mijn energie nu eindig is. Aaron staat mij toe een dagje bij te tanken.

Een dag later, aan het begin van een fantastische theaterles, gaf hij zijn doordachte en  persoonlijke advies. “Floor, dansen past bij jou. Jij zou moeten dansen voor nieuwe energie’, gaf hij me mee. Wellicht heb ik zijn advies iets te letterlijk opgenomen, maar het had zeker effect. Dansen om mijn eigen energie te beheren. Dansen als middel om positieve energie op te wekken.

Het was onze vrije vrijdagmiddag en de februari zon scheen bijna met zomerse kracht. Sam, mijn eerstejaars afkomstig uit Florida, en ik motiveerden onze tweehonderd studiegenoten om hun vlaggen, pruiken en verkleedkleding uit de kast te halen. Nash uit Denemarken en Irak liet zijn camera draaien. De gehele campus veranderde in één grote gekleurde speeltuin. We dansten en sprongen. Kleurrijke vlaggen illustreren onze verschillende nationaliteiten. Het geluid van ‘Uptown Funk’ vulde ons collectief bewustzijn.

Nieuwe energie spat van de ontstane lipdub af. Het verraadt dat wij inmiddels een positieve, samenwerkende groep vormen. Ik wens dat alle volkeren ter wereld er een voorbeeld aan zouden nemen.
En mentor Aaron had gelijk, besef ik wanneer ik het filmpje keer op keer bekijk. Dansen in het felle zonlicht, letterlijk tussen alle kleurtjes van de wereld, geeft energie. Niet alleen aan mij, maar aan elke medestudent. Door deze activiteit leerde ik mijn eigen energiebron kennen, die gemakkelijk aangevuld wordt door muziek en dans met vrienden. De positiviteit van dansen maakt het studeren fijner. Het geef energie om de laatste werkstukken af te maken, de laatste essays te schrijven en naar het einde toe te werken. En desondanks er inmiddels een dik pak sneeuw ligt, dansen we hier het eindexamens tegemoet.

Groetjes uit USA,
Floor Fiers

Bekijk lipdub “Uptown Funk” onder de knop Film.

Advertisement

Elk afscheid, een nieuw begin

De eerste zonnestralen van deze zondag lachen me toe, wanneer ik mijn ogen open. Ik lig in een tentje boven op een mesa, een platte berg. Ik besluit over mijn teamgenoten heen te klimmen en naar buiten te gaan. Met mijn camera in de hand loop ik naar de rand van de mesa. Een waanzinnig uitzicht heb ik vanaf de boomstronk waar ik plaatsneem. Een dal, een ravijn ligt voor mijn voeten. Een dal met lage vegetatie, de Chimley Rock, een meer en Rocky Mountains op de achtergrond.

Gisteren hikete ik bepakt met een backpack van vijftien kilo naar boven. Onder het gezelschap van ongeveer tien klasgenoten ontstonden diepe gesprekken. Vriendschappen werden gesloten. Ik realiseer me dat onze eerste ontmoeting minder dan een week geleden plaatsvond. Een week geleden nam ik afscheid van mijn ouders, broers en vrienden. Mijn gedachten dwalen af naar de afgelopen zomer. Een zomer vol afscheid, waarbij ik toeleefde naar dit nieuwe begin.

Eind juni vierden mijn oud-klasgenoten en ik mijn laatste schoollunch; tijdens een etentje nam ik afscheid van de medezeggenschapsraad van het Pius X-college en een vette training besloot voor het laatst mijn voetbalteam. Overweldigend voelde ik me tijdens mijn afscheidsfeest in onze tuin. Een meute mensen verzamelden zich om mij te overrompelen met lieve wensen, kleine cadeautjes en vooral nog even een laatste kletspraatje. Hoeveel goeds me daar rond het kampvuur werd toegewenst is onvoorstelbaar. Het aantal bijzondere vrienden raakte me. Ik realiseer me de waarde van ieder van hen. Met ieder van hen deel ik speciale herinneringen. Aan ieder van hen wilde ik persoonlijke aandacht schenken. Van ieder van hen wilde ik persoonlijk afscheid nemen.

Mijn gedachten aan dit afscheid vullen me hier met een dubbel gevoel. Het liefst had ik iedereen meegenomen in mijn koffer. Mijn blik wendt zich af van Chimley Rock. Achter de bergen zie ik de zon opkomen. Ik weet zeker dat dit beeld het allermooiste blikveld van mijn leven tot dusver vormt.

Vier dagen na het afscheidsfeest omarmde ik mijn ouders, mijn broers en mijn vriendinnen in emotie. De douane hield me tegen, waardoor ik zonder bezwaar mijn zonnebrand naar de vuilnisbak verwees. Albuquerque, New Mexico was mijn doel. Mijn eindbestemming kwam in beeld toen ik in mijn vliegtuig een cowboyhoed herkende. De cowboyhoed paste in het beeld dat ik twaalf uur later zag. Vanuit een miniscule vliegtuigraampje vulde het me een ontzettend groot yes-gevoel. Ik staarde naar een bijzondere combinatie van de rust van een goudgele woestijn en de ruwheid van de Rocky Mountains. De zonnestralen verzachtten de kleuren. Terwijl ik mijn eerste voet op Amerika zette, rook ik een nieuwe natuurlijke frisheid. De frisse geur droeg een nieuwe warmte met zich mee. Ik werd omhelsd door een warm gevoel.

Met mijn ogen volg ik de route die ik gisteren liep. Een glimlach vormt zich in mijn gezicht. Trots voel ik voor mijn vrienden en mezelf. Ja, deze vrienden ontmoette ik maandag jongstleden voor het eerst.

Die maandagochtend liep ik de kleuren van de wereld per toeval al tegen het lijf. Een aantal Chinese, Malaise en Thaise klasgenoten verbleven in hetzelfde hotel als wij, Guyon, Samantha en ik, de Nederlandse eerstejaars. Samen reisden we terug naar het vliegveld van Albuquerque, waar een welkomscomité op ons wachtte. Een groep schoolgenoten kwam ons lachend tegemoet. Toen ik me voorstelde, werd er een meisje naar voren geschoven. Met een verlegen glimlach zei ze “Hi, I’m Naomi. I am your roomie”. Verrast keek ik haar naar het mooie meisje afkomstig uit Mauritius. “I am sure we’ll have an amazing time”, voegde ze toe, toen een witte schoolbus langs ons stopte. Ik las de blauwe letters “United World College Montezuma New Mexico”. De schoolbus vervoerde ons naar mijn nieuwe school.

Terwijl de buschauffeur ons door het landschap van New Mexico voerde, groeide mijn spanning. Plots ontpopte een plaatje zich in het landschap. De torentjes van een kasteel werden zichtbaar vanachter bomen. “There! There is your new home!” riep een tweedejaars. Langzaam reed de bus de weg naar boven, naar het kasteel. Hij kwam tot stilstand, toen een enorme menigte schoolgenoten joelend naar de bus rende. De tweedejaars gaven highfives, timmerden tegen de ruiten en omhelsden me. Liefde sprong duidelijk zichtbaar van hen af. Verwondering voelde ik. Alles, écht alles, was prachtig op dat punt.

Het grote voorstellen begon met de woorden “Hi! I’m Floor from the Netherlands. I’m firstie Floor”. Ieder lachte om mijn woordgrapje. ‘First floor’ betekent natuurlijk ‘begane grond’ in het Engels. ‘Firstie’ is een afkorting voor firstyear, een eerstejaars. Ik ben eerstejaars Floor.

Het woord ‘overweldigd’ kreeg pas echt zijn betekenis, toen Bieke, mijn Nederlandse tweedejaars, me het terrein liet zien. Terwijl mijn ogen nog even bleven hangen bij het magnifieke kasteel, trok Bieke me langs de andere gebouwen. Alle 220 studenten leven in totaal in zes gebouwen. Daarnaast is er voor elk vakgebied een gebouw en zijn er enorm veel sportfaciliteiten. Ook is de school in het bezit van warmwaterbronnen, die zich in het bos bevinden. “Welcome home!” verwelkomde Bieke me uiteindelijk. Ik keek mijn ogen uit. Niet alleen de campus, maar ook de introductieweek was zó fantastisch, zó gaaf, zó mooi!

Op dit moment voel ik me super door het fijne afscheid en het warme welkom op college. Zo stel ik me de Honeymoonfase voor waar ik eens over hoorde. De Honeymoonfase is een van de fases die iemand doormaakt als hij/zij naar het buitenland verhuist. Deze cultuurshock mag eeuwig zo blijven. Eeuwig zou ik willen kijken naar dit prachtige landschap. Eeuwig zou ik me zo willen voelen… Eigenlijk weet ik wel dat maandag het echte werk begint. Maandag schuif ik de schoolbanken in. Mijn lesrooster gaat in.

Montezuma (NM, USA),  1 september 2013