Lichtspel

Langzaam kleurt het licht deze groep vriendinnen tot een bonte massa. We vieren Dorm Day, de dag waarop mijn huisgenootjes en ik samenkomen. Dit keer vullen we het stiltecentrum op campus. Dwan Light Sanctuary is de bijzondere naam passend bij dit bijzondere gebouw. De muren en ramen zijn opgebouwd met prisma’s. Het breken van het felle zonlicht vormt regenbogen op de muren. De sfeer tussen de witte muren omvangt een intense rust als bron van gezelligheid. Terwijl de stemmen en gitaarmuziek galmen in de ruimte, stel ik mezelf de vraag waarom dit gebouw als een ode is aan de kracht van het licht.

Montezuma kent een overvloed aan zonuren. Licht is de reden dat mijn vrienden en ik veel buiten zijn. Nu het lente is, neemt de kracht van het zonlicht toe. We sporten, studeren en socialiseren onder de immer blauwe lucht. Door de lage vochtigheidsgraad zijn de zonsopgang en ondergang adembenemend. Een wijd kleurenspectrum ontstaat dan in de lucht. Regelmatig observeren we ze vanuit de hotsprings. Het ontspannende gevoel, dat ik krijg van het warme bronwater en het spel van licht in de lucht, vormt een fijn begin of einde aan de dag.
Zelfs ‘s nachts is het licht sensationeel. De prachtige sterrenhemel is een van de settings voor fijne gesprekken. Als de zon de andere kant van de wereld verlicht, wordt het kasteel door middel van kleine lichtjes uitgelicht. Het vormt een markeerpunt in de omgeving, een punt om naar terug te keren.
Bovendien, licht is essentieel voor film en fotografie. Met mijn camera vang ik licht. In foto’s en film kan ik het licht van een speciaal moment langer bij me houden.

Een klein onderzoek op het internet bracht licht. Volgens Stichting Onderzoek Licht & Gezondheid heeft licht een grote invloed op de lichamelijke en geestelijke gezondheid van de mens. Onder andere door het regulieren van het bioritme, oftewel de slaap-cyclus, stimuleert licht groei. Zo is natuurlijk ook bekend dat planten naar het licht toegroeien. Zelf merk ik dat de vele zonuren van Montezuma energie geven. Energie voor studie, voor theater, voor film en voor andere activiteiten.

Geen wonder dat juist op dit moment mijn lerares een fotografiewedstrijd organiseert. Daardoor komt een verzameling van impressies tot stand. Studenten delen bijzondere momenten met elkaar, aan het einde van de UWC ervaring. Als het ware vindt reflectie plaats op het licht. Reflectie op het licht laat schitteren. De laatste paar weken zijn ingegaan.

Liefs,
Floor

Advertisement

Dansen

Eindexamens in aantocht, dat brengt de nodige drukte met zich mee. Mijn oud-klasgenoten van Pius X zenden signalen dat energie verdwijnt in profielwerkstukken, PTA’s en praktische opdrachten. Nu de carnavalsvakantie voorbij is, doceren leraren naar het einde van de lesstof. Berichtjes verraden dat een enkeling tijd over heeft voor rijlessen. Ondertussen lijkt iedereen een toekomst te plannen: het inschrijven bij een universiteit, auditie doen of toch liever een jaartje er tussen uit.

Hier in Montezuma (NM) is het vergelijkbaar. Mijn tijdschema zit overvol met het schrijven van essays, het organiseren van shows en het afronden van lesstof. In het vak Environmental Systems and Societies herhalen we al. Enkele werkstukken en proefexamens liggen nog in het verschiet. Mijn mondelingen Spaans en Engels waren eventjes spannend, maar beide zijn nu op band verstuurd naar de internationale commissie. Mijn werk wissel ik af met hardlopen, volleybal, kickboxing, theater, filmen en tijdrovend montagewerk. Ook interviews met vertegenwoordigers van verschillende universiteiten legt de nodige druk op mijn tijd.

Tijdens een van mijn maandelijkse mentorgesprekken beschrijf ik aan Aaron, mijn theaterleraar, de energieslopende combinatie van schoolwerk, activiteiten en vrienden. Ik slaap weinig, studeer veel en heb veel plezier. “Study, sleep and socialize” zijn de drie belangrijke factoren van het UWC leven. UWC laat me ervaren dat mijn energie nu eindig is. Aaron staat mij toe een dagje bij te tanken.

Een dag later, aan het begin van een fantastische theaterles, gaf hij zijn doordachte en  persoonlijke advies. “Floor, dansen past bij jou. Jij zou moeten dansen voor nieuwe energie’, gaf hij me mee. Wellicht heb ik zijn advies iets te letterlijk opgenomen, maar het had zeker effect. Dansen om mijn eigen energie te beheren. Dansen als middel om positieve energie op te wekken.

Het was onze vrije vrijdagmiddag en de februari zon scheen bijna met zomerse kracht. Sam, mijn eerstejaars afkomstig uit Florida, en ik motiveerden onze tweehonderd studiegenoten om hun vlaggen, pruiken en verkleedkleding uit de kast te halen. Nash uit Denemarken en Irak liet zijn camera draaien. De gehele campus veranderde in één grote gekleurde speeltuin. We dansten en sprongen. Kleurrijke vlaggen illustreren onze verschillende nationaliteiten. Het geluid van ‘Uptown Funk’ vulde ons collectief bewustzijn.

Nieuwe energie spat van de ontstane lipdub af. Het verraadt dat wij inmiddels een positieve, samenwerkende groep vormen. Ik wens dat alle volkeren ter wereld er een voorbeeld aan zouden nemen.
En mentor Aaron had gelijk, besef ik wanneer ik het filmpje keer op keer bekijk. Dansen in het felle zonlicht, letterlijk tussen alle kleurtjes van de wereld, geeft energie. Niet alleen aan mij, maar aan elke medestudent. Door deze activiteit leerde ik mijn eigen energiebron kennen, die gemakkelijk aangevuld wordt door muziek en dans met vrienden. De positiviteit van dansen maakt het studeren fijner. Het geef energie om de laatste werkstukken af te maken, de laatste essays te schrijven en naar het einde toe te werken. En desondanks er inmiddels een dik pak sneeuw ligt, dansen we hier het eindexamens tegemoet.

Groetjes uit USA,
Floor Fiers

Bekijk lipdub “Uptown Funk” onder de knop Film.

Samen sterk

Terwijl ik op deze rustige vrijdagmiddag een theaterscript lees, voel ik een vriendelijke doch dringende tik op mijn rug. “I need your help!” Justin zit omgedraaid op zijn stoel. “Can we make a video together?”. In wanhoop kijkt hij me vragend aan. “Of course, about what?” antwoord ik. “The demonstrations in my country”, zegt mijn Hongkongse vriend.

Na de theaterles legt Justin de situatie in zijn thuisland Hong Kong uit. Heel lang was de groep eilanden een Britse kolonie. In die tijd kon Hong Kong uitgroeien tot een poort waar oost en west elkaar ontmoeten. Immers, Engels is er de spreektaal, maar ook Engelse wetgeving gold in Hong Kong. In het jaar 1997 gaf Groot Brittannië het gebied terug aan de Chinezen. Hong Kong wordt door het verdrag dat Groot Brittannië afsluit met China een autonomie, een bijzonder stukje China. De Chinese regering belooft volledig algemeen kiesrecht. Echter het blijkt dat de Hong Kong bevolking enkel mag stemmen op voorgeselecteerde politici.

Net als andere jongeren voel ik me weinig betrokken bij politici. Opkomst tijdens verkiezingen in Nederland is enorm laag. Veel jongeren boven de 18 interesseren zich niet en weten dat stemmen uiteindelijk toch gebeurt. Ik realiseer me dat democratie een ingesneeuwd begrip is. Daarom verdiep ik me. Justin heeft me aangezet om over dit onderwerp na te denken en onderzoek te doen. Over democratie in Hong Kong, maar ook in mijn eigen thuisland. Ik besef dat de wereld een donkere plaats zou zijn bij het ontbreken van democratie.

Algemeen kiesrecht bestaat uit drie aspecten: het recht van nomineren, genomineerd worden en van stemmen. Doordat niet alle drie aspecten aanwezig, is er geen sprake van algemeen kiesrecht in Hong Kong.

Studenten kiezen voor vreedzaam protest, als Gandhi destijds in India. Hun gereedschap is burgerlijke ongehoorzaamheid, het opzettelijk breken van de wet of het negeren van opdrachten van de regering met een politiek doel. Protestanten vragen internationale aandacht voor hun zaak. Ze willen de Chinese regering onder druk zetten om haar beloften na te komen. In het zogenoemde paraplu-protest wachten studenten onder paraplu’s, die hen beschermen tegen de zon, en nu ook tegen een regen van traangas.

Nu is het twee dagen later. Ik publiceerde het filmpje, waarin jongeren met allerlei diverse nationaliteiten hun steun aan burgerlijke ongehoorzaamheid voor democratie in Hong Kong geven, twee dagen geleden. Enorm verrast voelde ik me doordat het filmpje binnen vijf uur meer dan 10.000 keer bekeken werd. Daarnaast werd het gedeeld in Hongkongse media en reageerden meer dan 300 Hongkongers. Ondertussen heeft het meer dan 50.000 views. Ook linkte ik het filmpje aan mijn blog, http://www.floorfiers.com.

Justin gaf mij betekenis aan de gebeurtenissen in Hong Kong. Als gevolg van een spontane actie, het helpen van een vriend, zocht ik naar de geschiedenis en cultuur van zijn land. Hij liet me inzien dat Hong Kong inderdaad de plaats is waar het oosten het westen ontmoet. Ik onderzocht de betekenissen van democratie, algemeen kiesrecht en burgerlijke ongehoorzaamheid. Maar bovenal besefte ik dat wat voor mij als Nederlands meisje normaal is, een droom is voor vele anderen.

Veel liefs uit Amerika,
Floor
30 september 2014

Latino Film Festival in Albuquerque

This weekend the Filmmaking ExEd visited the Latino Film Festival, “Cine Magnifico”, in Albuquerque. The group was excited for the movies and to get for a bit off campus. Personally, I think the trip was really useful in different aspects. It provided a stimulating environment to watch and discuss movies and documentaries. Again, it gave the opportunity to practice the Spanish language in relaxed surroundings. Above all, being at the Latino Film Festival was fun for the members of the Filmmaking ExEd, a good kick-off of the year.

The group, who left on Friday the 12th of September, consisted of Bar Sapir (Israel), George Young (UK), Guyon Borgmann (the Netherlands), Ximena Campos (Mexico), Naré Harutyunyan (Armenia), Tu Jianing (China), Stella Serger (Germany), Otto Bridgham (UK) and me, Floor Fiers (the Netherlands). John and Sandra also joined.
In advance of the opening night movie, which was called Ocho Apellidos Vascos or the Spanish Affair, the co-director of the festival came to personally shake our hands. It was an honour to be able to talk to her. The storyline of the first movie taught us about Spanish and Basque culture. It gave a glance into another world.

During the festival, I realised it is good to watch movies in order to discover what you value yourself as a filmmaker. The Latino Film Festival gave us another opportunity to train our eyes and opinions about films, movies and documentaries. Besides, it is useful to talk about the value and importance of a movie.

On the second day, we enjoyed the documentary “Diás de clase”, which was full of beautiful images. The documentary talks about the different aspects of teacher life in Nicaragua, from the copying of tests by hand instead of a copy machine to convincing mothers to let their children go to school. After the screening, there was a discussion with a professor of UNM, University of New Mexico.
All in all, it was an enjoyable, informative and group forming experience.

Wapperende vlaggen in Montezuma

Na terugkomst op campus begon ik met het uitpakken van dozen, gevuld met onder andere kleding, posters, boeken, schriften en vlaggen. Vlaggen met doordringende, persoonlijke en onwijs lieve tekstjes. Ik kreeg ze van mijn tweedejaars op het moment dat zij in juni j.l. de campus verlieten. Op hun eigen landsvlag schreven ze poetische woorden van waardering en dank. Een wederzijds gevoel.

Twee maanden verstreken sinds dat grote moment van afscheid in juni. Het uitdelen en ontvangen en ontvangen van vlaggen is een UWC-USA traditie, aan het einde van het schooljaar. De wonderlijke woorden van mijn vrienden herhaalden zich in mijn hoofd, terwijl ik samen met mijn vrienden en familie vakantie in Nederland vierde. Tienertour met Pien, Lotte en Anne vormde een hoogtepunt tussen alle gezellige activiteiten. Yvonne, Irma en Inge zag ik op een aantal feestjes. Adrian, Fini, Hannah, Bieke, Eleanor en heel veel anderen maakten het Totaalfestival voor mij. De animatie acts met Iris voelden als een daverend succes! Quality time vonden met mijn broers en ouders samen met mij gedurende onze reis door het wilde westen van Amerika. Zomervakantie liet me genieten, tot rust komen, mijn eerste UWC-jaar te verwerken en me voor te bereiden op het tweede.

De eerste drie dagen van het nieuwe schooljaar vulde de campus zich slechts met de oude eerstejaars. Voelbaar in de leegte en letterlijke ruimte was het te ervaren dat “onze second years” met het schenken van de vlaggen het Montezuma-kasteel verlaten hadden. Ik nam me voor de muren van mijn kamertje te versieren met hun vlaggen, om te koesteren en hen dit hele schooljaar dichtbij me te houden.

De drie dagen verstreken. We kletsten bij over onze zomervakantie, vergaderden over de opkomende orientatieweken en versierden de gangen van de huizen. Op donderdag ontvingen we vol enthousiasme met toeters en bellen de nieuwe firsties. Zo ontarmde ik ook Olaf, Charifa, Beatrix en Szymon uit Nederland. De spontane gezelligheid met roomie Ana uit Venezuela kwam als een verrassing.

Nu voelen wij, als verse tweedejaars, onze verantwoordelijkheid groeien tegenover deze frisse lichting UWC-USA’ers. Als ervaringsdeskundigen geven we voorbeeld. De aanwezig van nieuwe studenten brengt voelbaar een nieuwe energie. Nieuwe vrienden, nieuwe gesprekken en nieuwe ideeën zijn daar om te ontdekken. Lijnen lijken anders te lopen dan vorig jaar.

In het algemeen zijn nieuwe generatie vernieuwers van de cultuur en zorgen met hun frisse ideeën voor veranderingen, zo ook in de UWC-experience. Ze zorgen ervoor dat het sociale systeem in UWC-USA ververst. Op andere plaatsen komt de noodzaak en behoefte van een nieuwe generatie naar voren. Een vrijwilligersorganisatie kan op verschillende momenten ook een stapel frisse invloeden en veranderingen gebruiken. Het toevoegen van een schilderij aan de collectie van een museum of nieuwe buren in een woonwijk zorgt voor vernieuwing.

Een rollende traan over mijn wang, een stevige knuffel en een doorzettende glimlach. Terwijl ik afscheid neem van mijn ouders en mijn broers, neem ik een krachtig besluit. Ik overhandig een plastic tasje gevuld met mijn vlaggen aan mijn ouders. In hun bewaring zal ik de vlaggen altijd koesteren. Tegelijkertijd geef ik ruimte aan het nieuwe schooljaar dat begint, een tweede jaar vol UWC-experience. De vlaggen voor de ingang van Montezuma Castle verwelkomen iedere dag weer.

Floor Fiers

Easy Rider

“End of third quarter”. Deze dikgedrukte letters in mijn schoolkalender vallen binnen als een bom. Voor mij is het een schokkende mededeling tussen de andere meldingen. Morgen is het één maart, het begin van mijn zevende maand in the USA. Tijd is een vreemd fenomeen, sinds ik UWC’er ben. Terwijl de Amerikaanse klok hetzelfde tempo tikt als de Nederlandse, verward mijn perceptie me. Aan de ene kant vliegt tijd als nooit tevoren. Door de flow waarin mijn wereldvrienden en ik verkeren, voelt de dag dat ik me aanmeldde als gisteren. Aan de andere kant lijkt de tijd te kruipen, tenminste zo ervaar ik het. Juist door de grote hoeveelheid van programma’s, activiteiten, lessen en projecten, die we hebben afgerond, lijkt het alsof ik hier al een aantal jaren woon. De werkdruk ligt hoog. Alvorens ik weer naar Nederland ga, is er enorm veel te doen.

Na een fijne vakantie in het natte Nederland begon het dagelijkse leven in januari weer te rollen. Het dagelijks leven bestaat logischerwijs uit mijn schoolleven. Opletten in de klas, werkstukken maken en essays schrijven behoort tot dagelijkse kost. Lesvoorbereiding en het maken van het huiswerk wordt van me verwacht. In Spaans en wiskunde steek ik extra aandacht en voor Environmental Systems and Societies hielden we een conferentie over het opwarmen van de aarde. Met mijn theaterklas bezocht ik een theatervoorstelling en dezelfde groep werkte onwijs hard om onze versie van Shakespeare’s “The Tempest” neer te kunnen zetten. Daarnaast heb ik recentelijk een start gemaakt met mijn Extended Essay (EE), een vergelijkbaar scriptie aan het Nederlandse profielwerkstuk. O ja, ondertussen is ook mijn derde examenweek gepasseerd.    Hoe dan ook, het leven buiten school vult het grootste deel van mijn tijd. Op maandag heb ik mijn wekelijkse dansles. Qua sporten heb ik elke zaterdag basketbaltraining. Twee dagen heb ik  geskied in de bergen van New Mexico. Een krachtige stimulans om mijn rentraining door te zetten, was het gezamelijk iniatief tot een running club. We willen met een groepje een halve marathon volbrengen. Spannend!    Filmen daagt me uit. Inmiddels ben ik leider in de documentaire klas en maak ik funfilmpjes met Brooke en anderen. Ook ga ik op zoek naar het verhaal achter mijn medestudenten met mijn interviewserie ‘In the Picture’.    In verschillende clubs ontmoet ik vaak mijn vrienden. Bijvoorbeeld repeteer ik ongeveer twee keer per week met de theaterclub. Op dinsdag krijg ik Duitse les gegeven door Duitse studenten, in de Schmetterling Club, en op donderdag volg ik  eerste hulp-lessen, om in mei mijn diploma te kunnen halen.

Top is natuurlijk de UWC-experience. Sommige gebeurtenissen, zoals the Annual Conference maken die ervaring bijzonder. Dit jaar was ik medeorganisator van de driedaagse, jaarlijkse conferentie, waarbij belangrijke sprekers speechen en workshops geven. Ook deelname aan de nationale vrijwilligersdag Martin Luther King-day, en de week van de regio Midden Oosten, Azië en Australië behoren tot de UWC-momenten.

Uiteraard beleef ik waanzinnig veel lol met mijn vrienden. We vieren regelmatig verjaardagen, kijken samen een film of organiseren feestjes. In februari hadden we onder andere Yule Ball, het welbekende dansfeest van de Harry Potter-boeken, en een 80’s feest. Door het onvoorspelbare weer in New Mexico liggen we soms de hele dag op het voetbalveld te zonnebaden, terwijl we een dag later warme chocolademelk drinken en zelfgebakken Brusselse waffels eten bij de verwarming. Leuk vind ik het om een dagje te hiken met mijn vrienden of samen te zoeken naar de mooiste plekjes in de omgeving van campus.

Tijd verstrijkt aan beide zijden van de Atlantische oceaan, dat realiseer ik me. Via Social Media probeer ik ook de tijd in Nederland te beleven. Gezellig babbelen met mijn vriendinnen, lachen met mijn broers of kletsen met mijn ouders zijn soms erg fijne momenten. Soms merk ik dat ontwikkelingen langs me afgaan, activiteiten waar ik niet aan deelneem. Maar vaak brengen Skype en Facebook twee werelden dichter bij elkaar en kan ik de tijd dubbel beleven.

Op dit moment ben ik bij mijn Get Away-family, een familie waar ik samen met twee vriendinnen een weekend bij verblijf. Even is er weinig Facebook, weinig Skype, weinig prikkels van studie, vrienden en huisgenoten. Liggend in het hooi schreven wij onze dagboeken met ouderwetse pennen. Laat in de avond vertelden we elkaar verhalen, deelden we ervaringen en smeden we nieuwe plannen. Als resultaat ligt er nu een nieuw blog, foto’s in Amerikaans landschap en energie voor het laatste kwartaal. ‘Easy living’ hier in USA. En o ja, ook hangt er nu een LP met de orginele filmmuziek van de klassieker ‘Easy Rider’ aan mijn muur, die ik scoorde op de rommelmarkt. De echte cowboy van New Mexico…

Synergy fills The Tempest

Blogpost for uwc-usa.tumblr.com

At the moment that I hear loud clapping from the audience, I feel the warm hand of Olga in my left hand and on my right I feel the energy of JeanClaude. As a student theatre ensemble we take our hands up and bow. A flashback occurs in my mind. About two hours ago, the red theatre curtains were still closed, before The Tempest would begin. But at this point our first show was over and an enormous wonderful feeling full of energy filled me. The synergy was tangible between the actors, our director, the audience, the tech people in the wings and all the other students involved. Our cooperation and teamwork made this whole show happen—that is what I realize at this particular moment.

Since November 2013, the first year theatre class had been working on The Tempest, the last play by Shakespeare. As member of the class, I was involved in the process from the beginning until the show at the 21st and 22nd of February. At first, an acquaintance with Shakespeare took place. This world-famous playwright wrote, between 1564 and 1616, 154 sonnets, 38 plays and lots of other writings. We watched the movie to get the main story and to decrease the struggles with the Shakespeareian language. After the division of the roles, rehearsals began. Besides enjoying Christmas with my family, was Winter Break for a time of learning lines. Increasing my level of English was easy, since new English  vocabulary came to me with every line.

As my fellow theatre students and I came back on campus at the beginning of January, we dived into the story of the wizard Prospero. Next to acting we also took production roles on our shoulders. With the production roles, we used every quality of all the ensemble members, and we learned how to organize a theatre show as a whole. Together with my friend Ulrikke, I organized the publicity of the show. We did everything to get our audience together, including designing a poster and organizing a Living Statue publicity stunt. Since I had done a Living Statue piece before, I gave a presentation about this type of street theatre, in which I talked about inter alia Tablau Vivant. It was my way of making the audience curious. Other students on campus saw Shakespeare coming to life with all those characters in beautiful surroundings, including the castle and the mountains. For her production role, Kristen searched for all the music and sound elements we used in the play. More and more art students got involved as the shape became clear. The students of the IB dance classes took care of the dancing and the movements on stage, while the students of the IB visual art painted the backdrop and other decorative elements. The tech crew got called on for the lighting, the music, and the sound. Stage management helped with changing the stage between scenes. One speech got recorded in the recording studio of UWC-USA and students from the filmmaking CAS took photos and film. In those ways, this production of The Tempest became a really interdisciplinary production.

Good cooperation is more than relevant in this situation, in which lots of people in different areas are needed in order to make the show happen. Communication between all these areas is very important. Through Facebook and e-mail we contacted each other in high frequency. But above all, the late visits in each others rooms made this production strong.

Speaking about the different areas involved in the production: Scientifically proven is that a workplace is necessarily composed of individuals. But these individuals need to work together in positive ways to perform to its full potential. So, good cooperation is required for the release of synergy. Synergy is the interaction of multiple elements in a system to produce an effect different from or greater than the sum of their individual effects. It also works in the other way; Creative teamwork maximizes individuals’ strengths and minimizes their weaknesses, leading to a workplace that is efficient, dynamic and productive. So, if the cooperation is good, the skills of the individuals get better.

All in all, through their reactions the audience lets us know that the synergy worked in our group. After the show we walked into the audience, where friends and fellow students ran up to us to hug us. I love the feeling of connectedness between all people involved, including audience. Wonderful it feels to know that tomorrow there will be another show… But first a party to celebrate.

Mijn busje voor Amnesty

Opnieuw richt ik mijn aandacht op de filmbeelden van Reem, mijn huisgenoot. Reem is een meisje, wiens kamer ik altijd graag even binnenga. Deze beelden schoot ik voor het derde interview in de serie “In the picture”. Sinds een uur bekijk en beluister ik haar telkens opnieuw. Pas nu valt me de nonchalance op waarmee ze vertelt dat haar vader in de gevangenis zat vanwege een politieke overtuiging. Wat Reem zelf “gek” noemt, is dat ze als kind graag speelde op straat. In de context waar ik opgroeide, ervaar ik dat precies andersom. Natuurlijk mocht ik spelen en vrijheid van meningsuiting is in Nederland een fundamenteel recht. Ook Farid, Afghaan, noemde zich in het interview ondeugend, omdat hij graag wilde spelen. UWC geeft Farid en Reem een kans te ontwikkelen tot mensen die de situatie in hun eigen land kunnen verbeteren. Andere Nederlandse UWC’ers hebben soortgelijke ontmoetingen. Neem bijvoorbeeld Daro, mijn Nederlandse jaargenoot in UWC Atlanta, die zelf zoon is van een politiek vluchteling. Hij zit in de klas bij medepassagiers en vriendinnen van Malala Yousafzai. Malala is de vijftienjarige Pakistaanse kinderrechtenactiviste, die in 2012 beschoten werd in de schoolbus. Onlangs vertelde ze haar verhaal nog in het programma College Tour.

UWC leert me dat de logica uit mijn jeugd voor velen niet weggelegd is. Al in 1948 heeft de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) aangenomen. Mijn recente gesprekken bevestigen de noodzaak van organisaties als UNICEF en Amnesty International. Amnesty heeft als doel eraan bij te dragen dat de rechten van de mens op de hele wereld worden nageleefd. Ze doen onderzoek, alvorens actie te ondernemen. Na het opstellen van rapporten worden acties bedacht. Tijdens acties wordt aandacht voor de zaak gezocht door bijvoorbeeld gebruik van de media of door het schrijven van miljoenen brieven en kaartjes door vele wereldburgers. Daar is geld voor nodig.

 Op een United World College, waar we vrede tot doel verheffen, wordt het gesprek over persoonlijke ervaringen gevoerd. Er is gelegenheid deel te nemen aan de werkgroep “Amnesty” om tot daadkracht te komen. Zij organiseren onder andere schrijfacties, waarbij ze anderen de kans geven via postkaarten en brieven actie te ondersteunen. In november gingen een delegatie van drie meisjes naar de regionale Amnesty-conference in Los Angeles. Daar ontmoetten ze andere Amnesty-leden, namen deel aan workshops en spraken over de acties wat hen op dat moment bezighield.

Opnieuw voel ik de reden waarmee ik jarenlang de Amnesty-collectebus van deur tot deur droeg. In de eerste week van februari is de jaarlijkse landelijke collecte van Amnesty Nederland. Vanuit dit warme kasteel vol rechtvaardige onderwijskansen wil ik mijn waardering uitspreken voor alle collectanten die weer en wind trotseren om het goede werk van Amnesty te ondersteunen… En een knuffel voor mijn ouders, omdat ze volgende week mijn busje in handen nemen!

Liefs vanuit de USA,

Floor Fiers

Thuis waar het hart is

Als mijn moeder de huiskamer binnenkomt, draagt ze in haar ene hand haar favoriete Regout-theepot en in haar andere hand een houtachtige substantie. Ik weet dat het de “Osha”-plant is, die ik meenam als souvenir uit New Mexico. Ze laat een stukje wortel in de pot vallen en schenkt het kokende water op. Terwijl de thee trekt, kletsen we met elkaar. Thuis. Ik vertel haar waar ik mijn vrienden komende week wil ontmoeten. Plotseling realiseer ik me dat ik eigenlijk nu, op dít moment, even een kwartier mijn koffer zou moeten inpakken, aangezien ik daarna geen tijd heb. Mijn moeder lacht. Wanneer ze me het kopje thee overhandigt, komt New Mexico tegemoet. De geur van herinnering bereikt me: Montezuma, New Mexico.

De berichten op Facebook verraden dat meer van mijn klasgenoten op dit moment aan Montezuma denken. Brooke, mijn Amerikaanse vriendin, stelt me de vraag wanneer mijn vliegtuig landt. Ze zegt helemaal klaar te zijn om opnieuw filmpjes met me te maken. Ook Moyo uit Nigeria maakt plannen. Zelfs Ikmal laat van zich horen.
Ik vraag me af waarom mijn klasgenoten en ik onszelf juist op dit moment klaar voelen om terug te gaan. Juist op dit moment, na twee fantastische weken thuis. Het lijkt een moment van reflectie, overdenkingen en overwegingen.

Reflectie volgt een vast patroon van vijf stappen. De eerste stap is deze fantastische ervaring, mijn Winter Break thuis in Nederland. Terugblikken is de tweede stap. Ik realiseer me dat sinds mijn aankomst in Düsseldorf, ik mijn verhalen in woord en beeld deelde met velen. Ik genoot gezelligheid: feestje met mijn vriendinnen, UWC-presentaties op scholen en tijdens kerst met gezin en familie.

Bewustwording van essentiële aspecten vormt de derde stap. Ik realiseer me dat mijn vakantie bomvol is en blijft met leuke, gezellige momenten. Toch is het uiteindelijke doel van mijn tijdelijke verblijf dat ik terugga naar UWC-USA. De vierde stap geeft de ruimte om alternatieven te ontwikkelen en daaruit te kiezen. Aan de ene kant heb ik de keuze om nog zeven dagen meer verhalen te vertellen, meer foto’s te laten zien en meer feestjes te beleven. Aan de andere kant kan ik ervoor kiezen om mijn tijd effectief te gebruiken. Voorbereidingen kunnen getroffen worden.

Ik heb er zin in; Ik heb er zin in mijn tweede semester aan UWC-USA. Zin om door te gaan met de Film Documentarymaking CAS, het wildernisprogramma en het MediaTeam. Zin om me aan te sluiten bij de sport “Swing and Ballroom”. Zin om mijn wereldvrienden te ontmoeten en om samen gekke filmpjes te maken. Ik wil er klaar voor zijn om 5 januari in de vroege ochtend het vliegtuig in te stappen, want het voelt nu al als thuiskomen. Ook een thuis waar mijn hart is.

A wonderful oasis

blog for uwc-usa.tumblr.com

Entering the campus UWC-USA feels like entering a huge candy shop. The most delicious candies attracts my attention. I want to taste every single sweet. All those eye catchers in the candy shop are comparable with all the amazing activities at UWC-USA. From sports to lessons, from volunteering to socializing, from homework assignments to clubs… Every moment is joyful and sleep time is the first one to decrease.

The word “napping” is a word I did not know before I came to UWC-USA. Within a month, it became a word my friends and I use frequently. Sleeping for 20 minutes to catch up seemed a perfect solution for my problem of too many choices. Sleeping became a conscious part of my life. I started planning it.

Each Monday, first years attend in “Wellness” lessons. In those lessons, teachers tell us how to take care of ourselves, including time management and sleep. They taught us that during sleep the brain commits new information to the memory. In that way, this information stays in your brain. Besides that, sleeping improves your mood. Not having enough sleep can be linked to increased stress and hormone levels, irregular heartbeat, and hypertension. Lastly, a good amount of sleep stabilizes your immune system.

Get Away-families offer a great opportunity for students to catch up with sleep. Get Away-parents can take you for a certain time off campus to get away. Students can spend a day, an evening or a weekend with them. Especially if you go for a weekend, you can catch up with sleep and homework easily.

At this point, I experienced a weekend at the house of my Get-Away family, Brian and Nicole King. Yesterday, they drove me to the north of Las Vegas, to their horse range. After a night of good sleeping I woke up with a beautiful view of the plains of New Mexico. Together with my Nicole, I fed the horses, the donkeys, and the dogs. We drove on a quad through the protected zone in their garden. Smelling the fresh air and watching nature gave me a wonderful feeling.  Especially knowing that raccoons, elks, pumas and mountain lions live there, gave me deep satisfaction. With an refreshed mind I started studying for my math and theatre tests.

A sense of gratefulness comes to me if I think of the Get Away-families. I truly appreciate them for the wonderful oasis they provide us.

Floor Fiers, Montezuma (USA)