Floor’s avontuur op UWC

Vandaag ontvangt de nieuwe lichting Nederlandse UWC’ers hun beurs. Vandaag schenk ik mijn blog aan hen en aan andere lichtingen van de toekomst. Dit blog vertelt over een dergelijke ervaring op United World College, specifiek mijn avontuur op UWC-USA.
Het UWC bereidt je voor op universitaire onderwijs en daarmee vergelijkbaar aan het Nederlandse VWO. Deze voorbereiding vindt plaats door middel van het IB-programma. De doelen van dit programma zijn het stellen van kritische vragen, het leren te leren, het herkennen van zichzelf en de eigen cultuur, het communiceren met andere culturen en nationaliteiten en deze te begrijpen. Daarbij hoort het schrijven van het Extended Essay en het volgen van “Theory Of Knowledge”. Zelf ondervond ik het belang van communicatie en schreef ik mijn EE over de invloed van Facebook op sociale relaties.

Alvorens ik over het bestaan van UWC wist, raakte een energiestoot me. Door de aanraking van het delen van onze geboortedag, ontdekte ik het gedachtegoed van Nelson Mandela. Mandela, voorheen ere-president van United World Colleges, raakte me met zijn quotes, ideeën en denkwijze. Vanaf dat moment zijn beide Mandela en ik verliefd op UWC.
Mijn ontdekkingstocht naar UWC en zijn idealen begon met afscheid, een vliegreis en uiteindelijk talrijke bijzondere ontmoetingen. “Elk afscheid, een nieuw begin” dacht ik, wanneer ik binnen dertig uur in een totaal andere wereld belandde. In die nieuwe wereld omarmde ik nieuwe vrienden. Sometimes puzzled by a smile. Zo ontmoette ik een goede vriend in het evenement “Dating with a buddy” en raakte ik in contact met een Nederlandse immigrantenfamilie, die “a wonderful oasis” ter beschikking stelde voor fijne weekendjes buiten campus.

Al snel zag ik dat alle dagen feest zijn op een United World College. Neem Cultural Day Shows. Bijzonder is het om een ander te laten kennis maken met je thuiscultuur door middel van dans, zang en theater. Het voorbereiden van een show is een feest van rehearsing, cooking and organising. Door mijn thuis te vertegenwoordigen leerde ik Europese cultuur kennen. Thuis waar het hart is.

Ook laat UWC verdiepen. Bijvoorbeeld in genderism, of in Shakespeare. “Synergy fills The Tempest”, een realisatie tijdens onze uitvoering van Shakespeare’s voorstelling The Tempest. Na mijn persoonlijke verdieping in de organisatie Amnesty International, besloot ik deel te nemen aan de groep op school. Op een van mijn acties kreeg ik zelfs een Personal Response from Obama.
De associatie tussen United World College in New Mexico en Easy Rider is natuurlijk gemakkelijk gemaakt, al keek ik ook over de grens. Het genieten van Festival Internacional de Cine (Alamos Magico) als film reporter was een echt Mexicaans kansje (Opportunity in Mexico). Een “ataque” in het ontdekken van de Spaanse taal en Mexicaanse cultuur.

Het einde van het jaar staat in het teken van warm overdracht. Tradities, oftewel de passdowns, worden doorgegeven in zowel kisten en dozen als in kleine gedichtjes en briefjes. Met deze warme overdrachten werd afscheid genomen en de zomervakantie geopend: Place to be, Totaalfestival. Juist een zomer op mijn roots gaf de wapperende vlaggen in Montezuma (Waving flags in Montezuma) meer betekenis.

Het ontwikkelen van onafhankelijkheid en leiderschap komt terug in het tweede jaar op een United World College. Als student leader van de filmclub organiseerde ik activiteiten als bezoek aan het Latino Film Festival in Albuquerque en de eerste UWC Film Night. Ook vele andere activiteiten beginnen in het derde semester, met vrienden samen sterk. Mijn favourite was vrijwilligerswerk in een jeugddetentiecentrum. Rennen door 3rd semester, dat kun je de drukte voor de kerstvakantie noemen. In de kerstvakantie maakte ik een Mexicaanse plons. Ondergedompeld in Mexicaanse cultuur voelde ik de hospitality, a UWC mentality. Daarna besloten mijn schoolgenoten en ik te dansen. Te dansen door het lichtspel van Montezuma op weg naar het einde, met het diploma in zicht…

UWC daagt uit, laat ervaren en bereidt voor. Op dit moment voel ik me voorbereid om aan mijn quote te beantwoorden. Ik wil mijn vleugels spreiden, kleur geven aan de wereld en mijn vleugels laten kleuren door andere wereldse kleurtjes.
Studeren op een United World College is een fantastische uitdaging. Ik daag jongeren tussen de vijftien en zeventien om je in te schrijven en de uitdaging aan te gaan: Wie de schoen past, trekt ‘m aan.

Advertisement

Diploma in zicht

De schemering valt over de campus van UWC-USA, wanneer Hannah uit Trinidad en ik aan onze wandeling beginnen. De zucht van Hannah verraadt dat emoties haar gedachten vullen. Dat is herkenbaar voor mij. Ook ik voel dat veel voor het laatst is. Aan al het goeds komt een einde, zo ook hier.

Brownies bakken vormde de verbindende afsluiting van ons vrijwilligerswerk in een jeugdgevangenis. Het was bijzonder om kennis te maken met gedetineerde meisjes. Ook andere buitenschoolse activiteiten vonden voor het laatst plaats. De laatste kickboxles, de laatste volleybalwedstrijd en een laatste lezing over klimaatverandering. Voor de filmclub organiseerde ik een filmfestivalletje om het werk van UWC-studenten te delen. Een groot succes!
De laatste lesdag vond drie weken geleden plaats. Een groepsfoto werd genomen in de antropologieklas; theaterklas bezocht gezamelijk de bioscoop in Santa Fe en de klas Environmental Systems and Societies genoot de omgeving met een laatste hike. Traditioneel werd de laatste lesdag besloten met een verfrissende duik in de Gallinas River. Een duik om het einde te vieren en tevens een frisse start te maken met het aankomende einde. Diezelfde avond werden mijn klasgenoten en ik tijdens de Mocktail Party ontvangen als alumni, oftewel oud-leerlingen, van de school. Zo werd de weg vrijgemaakt voor eindexamens. Een reden extra om een laatste bezoek aan mijn Get Away-family te brengen. In het huis van deze familie King kon ik zo prettig studeren.

Als Hannah een arm om me heen slaat, schrik ik op uit mijn gedachten. “Pff… So many last times. So many goodbyes”, verzucht ik. Hannah bevestigt, “Time for a new start of the cycle”. Ik glimlach. Het leven vormt cirkels. Net als alle voorgaande jaren maakt ons afscheid plaats voor een nieuw begin.

Steeds terugkerende tradities benadrukken deze cyclus. Dus maken we nog de laatste examens, ruimen de slaapgebouwen op en vieren nog de laatste verjaardagsfeestjes. Pennen beschrijven vlaggen als afscheid van onze internationale vriendschappen. Passdowns vinden hun weg naar eerstejaars. Mijn Jimi Hendrix poster aan de Deense Sunniva, mijn Halloween passdown aan Hannah uit Panama en mijn Nederlandse dozen aan de Nederlanders. Komende zaterdag zal onze allerlaatste show, Blue Moon, plaatsvinden, onder het oog van ieders eigen familie. Trots ben ik dat de sketch door Kristen en mij geschreven hier deel van is. Tot slot zal op zondag het final event plaatsvinden.

Hannah verwoordt hardop mijn gedachten, “Coming Sunday, Floor. Then, it’s our turn”. Maar tevens vul ik met blijdschap, want op deze diplomauitreiking zal het mogelijk maken dat ik naar huis mag vliegen om in Bladel iedereen weer te ontmoeten.

See you soon,
Floor

UWC Film Night

On April 28th, 2015, a new tradition climbed onto the annual event calendar: the first Film Night took place at UWC-USA. Even though the event was put on by the students of UWC-USA’s Filmmaking activity, the night involved many others of the international UWC community. It was a very enjoyable gathering, and appropriate for the time we live in.

Nowadays, film is a widely used medium to entertain, to inform, and to connect. Of course, this includes television and cinema. But as the access to the Internet transcends the access to televisions, film on social media and online networks becomes more and more popular. And UWCers are definitely part of this trend. To share, to communicate, and to show real interest are ideals.

The students in the Filmmaking activity on campus selected 10 films from UWC-USA, one from UWCSEA (in Singapore), one from Atlantic College (in Wales), one from Mahindra College (in India), and one from Pearson College (in Canada). Those 14 films formed a wide variety, including documentary, digital storytelling, fiction, animation, and claymation. It was a compilation with lots of creativity.

At the UWC Film Night, we connected with filmmakers from all UWCs. Now students at other locations have taken similar initiatives. We are very curious about next year’s edition.

This year’s program:

1.Dear Me – Directed by Stella Serger, 2015, UWCUSA, Germany

2. Biculturalism – Directed by Dominique Teoh, UWCAC

3. Mexican Border – Directed by Bar Sapir, 2014, UWCUSA, Israel

4. Las Narices – Directed by Norma Ruiz and Floor Fiers, 2015, UWCUSA, Mexico/The Netherlands

5. Speak up, please! – Storytelling by Chavonne Bowen, 2015, UWCUSA, Barbados

6. Nature – Directed by Naré Harutyunyan, 2015, UWCUSA, Armenia

7. Dirt and Hope – Directed by Andrés Montiel, Lam Quynh Vo and Alvaro Guerra, MUWCI

8. Storytelling by Heather Hong, UWCUSA, Singapore. Directed by Naré Harutyunyan, 2015, UWCUSA, Armenia

9. Sleepless – Directed by Lynn Murphy, UWCSEA

10. Snow Art – Directed by Naré Harutyunyan, 2015, UWC-USA, Armenia

11. Codfish – Storytelling by Dahjuanna Jones, UWCUSA, USA-MI

12. Favourite Spots – Directed by Floor Fiers and Naré Harutyunyan, 2014, UWCUSA, The Netherlands/Armenia

13. Numbers – Directed by Camille Ross-Williams, UWC Pearson

Organizers: Norma Ruiz (Mexico ‘16), Eliza-Theodora Tuta (Romania ‘16), Naré Harutyunyan (Armenia ‘16) and Floor Fiers (the Netherlands ‘15)

Lichtspel

Langzaam kleurt het licht deze groep vriendinnen tot een bonte massa. We vieren Dorm Day, de dag waarop mijn huisgenootjes en ik samenkomen. Dit keer vullen we het stiltecentrum op campus. Dwan Light Sanctuary is de bijzondere naam passend bij dit bijzondere gebouw. De muren en ramen zijn opgebouwd met prisma’s. Het breken van het felle zonlicht vormt regenbogen op de muren. De sfeer tussen de witte muren omvangt een intense rust als bron van gezelligheid. Terwijl de stemmen en gitaarmuziek galmen in de ruimte, stel ik mezelf de vraag waarom dit gebouw als een ode is aan de kracht van het licht.

Montezuma kent een overvloed aan zonuren. Licht is de reden dat mijn vrienden en ik veel buiten zijn. Nu het lente is, neemt de kracht van het zonlicht toe. We sporten, studeren en socialiseren onder de immer blauwe lucht. Door de lage vochtigheidsgraad zijn de zonsopgang en ondergang adembenemend. Een wijd kleurenspectrum ontstaat dan in de lucht. Regelmatig observeren we ze vanuit de hotsprings. Het ontspannende gevoel, dat ik krijg van het warme bronwater en het spel van licht in de lucht, vormt een fijn begin of einde aan de dag.
Zelfs ‘s nachts is het licht sensationeel. De prachtige sterrenhemel is een van de settings voor fijne gesprekken. Als de zon de andere kant van de wereld verlicht, wordt het kasteel door middel van kleine lichtjes uitgelicht. Het vormt een markeerpunt in de omgeving, een punt om naar terug te keren.
Bovendien, licht is essentieel voor film en fotografie. Met mijn camera vang ik licht. In foto’s en film kan ik het licht van een speciaal moment langer bij me houden.

Een klein onderzoek op het internet bracht licht. Volgens Stichting Onderzoek Licht & Gezondheid heeft licht een grote invloed op de lichamelijke en geestelijke gezondheid van de mens. Onder andere door het regulieren van het bioritme, oftewel de slaap-cyclus, stimuleert licht groei. Zo is natuurlijk ook bekend dat planten naar het licht toegroeien. Zelf merk ik dat de vele zonuren van Montezuma energie geven. Energie voor studie, voor theater, voor film en voor andere activiteiten.

Geen wonder dat juist op dit moment mijn lerares een fotografiewedstrijd organiseert. Daardoor komt een verzameling van impressies tot stand. Studenten delen bijzondere momenten met elkaar, aan het einde van de UWC ervaring. Als het ware vindt reflectie plaats op het licht. Reflectie op het licht laat schitteren. De laatste paar weken zijn ingegaan.

Liefs,
Floor

Dansen

Eindexamens in aantocht, dat brengt de nodige drukte met zich mee. Mijn oud-klasgenoten van Pius X zenden signalen dat energie verdwijnt in profielwerkstukken, PTA’s en praktische opdrachten. Nu de carnavalsvakantie voorbij is, doceren leraren naar het einde van de lesstof. Berichtjes verraden dat een enkeling tijd over heeft voor rijlessen. Ondertussen lijkt iedereen een toekomst te plannen: het inschrijven bij een universiteit, auditie doen of toch liever een jaartje er tussen uit.

Hier in Montezuma (NM) is het vergelijkbaar. Mijn tijdschema zit overvol met het schrijven van essays, het organiseren van shows en het afronden van lesstof. In het vak Environmental Systems and Societies herhalen we al. Enkele werkstukken en proefexamens liggen nog in het verschiet. Mijn mondelingen Spaans en Engels waren eventjes spannend, maar beide zijn nu op band verstuurd naar de internationale commissie. Mijn werk wissel ik af met hardlopen, volleybal, kickboxing, theater, filmen en tijdrovend montagewerk. Ook interviews met vertegenwoordigers van verschillende universiteiten legt de nodige druk op mijn tijd.

Tijdens een van mijn maandelijkse mentorgesprekken beschrijf ik aan Aaron, mijn theaterleraar, de energieslopende combinatie van schoolwerk, activiteiten en vrienden. Ik slaap weinig, studeer veel en heb veel plezier. “Study, sleep and socialize” zijn de drie belangrijke factoren van het UWC leven. UWC laat me ervaren dat mijn energie nu eindig is. Aaron staat mij toe een dagje bij te tanken.

Een dag later, aan het begin van een fantastische theaterles, gaf hij zijn doordachte en  persoonlijke advies. “Floor, dansen past bij jou. Jij zou moeten dansen voor nieuwe energie’, gaf hij me mee. Wellicht heb ik zijn advies iets te letterlijk opgenomen, maar het had zeker effect. Dansen om mijn eigen energie te beheren. Dansen als middel om positieve energie op te wekken.

Het was onze vrije vrijdagmiddag en de februari zon scheen bijna met zomerse kracht. Sam, mijn eerstejaars afkomstig uit Florida, en ik motiveerden onze tweehonderd studiegenoten om hun vlaggen, pruiken en verkleedkleding uit de kast te halen. Nash uit Denemarken en Irak liet zijn camera draaien. De gehele campus veranderde in één grote gekleurde speeltuin. We dansten en sprongen. Kleurrijke vlaggen illustreren onze verschillende nationaliteiten. Het geluid van ‘Uptown Funk’ vulde ons collectief bewustzijn.

Nieuwe energie spat van de ontstane lipdub af. Het verraadt dat wij inmiddels een positieve, samenwerkende groep vormen. Ik wens dat alle volkeren ter wereld er een voorbeeld aan zouden nemen.
En mentor Aaron had gelijk, besef ik wanneer ik het filmpje keer op keer bekijk. Dansen in het felle zonlicht, letterlijk tussen alle kleurtjes van de wereld, geeft energie. Niet alleen aan mij, maar aan elke medestudent. Door deze activiteit leerde ik mijn eigen energiebron kennen, die gemakkelijk aangevuld wordt door muziek en dans met vrienden. De positiviteit van dansen maakt het studeren fijner. Het geef energie om de laatste werkstukken af te maken, de laatste essays te schrijven en naar het einde toe te werken. En desondanks er inmiddels een dik pak sneeuw ligt, dansen we hier het eindexamens tegemoet.

Groetjes uit USA,
Floor Fiers

Bekijk lipdub “Uptown Funk” onder de knop Film.

Personal response from Obama

In many places in the world, human rights are abused. Unfortunately, violence, censorship and abuse is part of everyday-life. Amnesty International is a non-governmental organisation fighting for human rights. At UWC-USA, students in the Amnesty International-group come together to discuss those situations. We express our concerns both about our direct environment, including the situation of the Mexico-USA border, as well as countries further away.

Since the age of nine, I have been involved with Amnesty. From door to door I carried every year a collecting box in the Dutch village I grew up in. The Dutch collection week is this year from the first to the seventh of March, which is this week. Due to my absence, that means my parents take my box.

At UWC-USA I joined, as a matter of course, the Amnesty International extracurricular activity. As international students in the secluded area of the USA, the most effective way of undertaking action is probably to write letters to people in position of power. Subject of those letters are situation, which in our opinion deserve more attention. In the fall, I chose to write a letter to president Barack Obama about education in Palestine. Today I found a response from him in my mail. At this point, I just hope he is a man of his words.

Mexicaanse plons

Ik herken het gevoel van ene spannende moment op mijn zevende. Mijn tenen over de rand van het zwembad gekruld, mijn armen gestrekt en mijn rug lichtjes gebogen. Plotseling overmeestert een gevoel van twijfel en aarzeling me, al roept de badmeester dat ik het kan. Zo snel als het water mijn lichaam raakt, is er geen weg terug.
Precies dat gevoel vulde mij, toen ik op het punt stond om de campus van UWC-USA te verlaten aan het begin van de kerstvakantie. Deze reis voert me naar Mexico stad, waar mijn vriendin Jimena haar roots heeft. Alles zal er Spaans zijn. Gedachten vol twijfels beangstigen me. Wat als er geen plek voor me is in Jimena’s huis? Of wat als ik heimwee krijg tijdens Kerst? Wat als “Frida Spanish School”, waar ik zoveel spaargeld aan uitgaf, een grote oplichterij is?

Maar het vliegtuig bracht me en Mexico Stad omarmde me. Geen weg terug. Schreeuwende vrouwen op de markt, krijsende kinderen in het stadspark en roddelende meisjes in de metro. Hun non-verbaal gedrag spreekt boekdelen. Ook aan de Mexicaanse geuren is letterlijk geen ontkomen aan in het dagelijks leven. De transpiratie in overvolle metro’s, sterkgekruide chorizo in de kraampjes op straat en de eindeloze geur van uitlaatgassen.
Warm voelt het ontvangst door Jimena’s gastvrije familie. Op de eerste avond nam Jimena ons mee naar de “Posada” van haar kleine neefje, een kersttraditie. Terwijl ik me concentreer op het slaan van de Piñata, ervaar ik het gebeuren. Spaanse klanken vullen de ruimte naast de zoete geur van snoep, fruit en andere lekkernijen.

De moeder van Jimena wekte me elke ochtend met een “Buenas días”. Een snelle douche, een ontbijt bestaande uit gebakken ei met tortilla en dan is er het autoritje naar MetroBús perron “Perisur”. Met telkens weer het bijzondere gesprekje met de Mexicaanse moeder die me met dezelfde zorg als voor haar eigen dochters door deze toch wel onveilige stad stuurt. Reizen tijdens spits is een Mexicaanse belevenis. Spaanse woorden schreeuwen me tegemoet via het ticketautomaat, de straatnaambordjes en de kleurrijke billboards. Het taalinstituut bleek te bestaan. Met mijn leraren en mijn klasgenoten voerde ik tien dagen lang conversaties over de Spaanse taal, zowel als over de Mexicaanse cultuur. Spaans is de voertaal.

Nieuwgierig wacht ik of onderzoekers gelijk hebben over “Language immersion”, deze moderne wijze van taalonderwijs. Zij beweren dat ikzelf zelfstandiger en actiever in het process sta. Ik realiseer me dat dat klopt. Mijn vakantie dompelde mij in een bad vol Spaanse taal. Ik wilde een uitdaging, die verder ging dan woordenlijsten. Ikzelf wil de Spaanse klanken beheersen en vloeiend Spaans spreken. Zelf stapte ik op de cursus af. Door deelname aan deze extra cursus in Mexico zal Spaanse taal voor mij leven. Mijn leraar functioneerde als een begeleider, een coole jongen. We spraken over mijn herkomst, over Nederland en over Mexico, over cultuur en over geschiedenis. Persoonlijk beleefde ik het meest fun, als we praatten over onze muzieksmaak, die we delen.

Met een koffer vol traditioneel Mexicaanse kleding, een vergrote Spaanse woordenschat op zak en een geweldige ervaring in mijn bagage vlieg ik morgen terug naar UWC-USA. Benieuwd ben ik naar het effect van dit avontuur op mijn examens, die direct na terugkomst starten. Maar meer nog kijk ik uit naar toekomstige ontmoetingen met native Spanish speakers!

Hasta luego,
Floor

Hospitality, a UWC mentality

Friday morning, 2nd of January, 12 PM.

As Jimena’s mother walks up to me, she asks me what I want to eat for breakfast. “Fruits? Papayas and wabas? Or would you rather eat meat? Taco’s with Baracoa?” For a minute more, names of other Mexican delights are thrown at me. Finally, I choose for some fruits of which I’ve never heard before. During breakfast, Jimena tells me and the other guests about a very beautiful little town, where she wants to take us today: Tepotzotlán. Meanwhile, Jimena’s sister tries to teach me all the fruit names in Spanish. I realize that this is real hospitality.

Together with Eliza (Romania ’16) and Yuehan (China ’15), I spent my entire winter break at Jimena’s place (Mexico ’16). Besides being one of my best friends, Jimena lives in the same hallway in Chumolungma, one of the girl dorms at UWC-USA. For shorter amounts of time, Whare (New Zealand ’16), Victor (Mexico ’16), Mojia (China ’14), Alex (USA-NC ’15), Duan (China ’16) and Shinpei (Japan ’15) pass by Jimena’s house as well. It is a lot of fun to discover the beauty of Mexico City and with all these friends.

The busy-ness of Mexico City forms home to Jimena, who lives there with her parents and her sister Carolina. Due to the size of the city and the criminality going on in a city like this, Jimena’s parents often bring us by car to the centre of the city, to the sun and moon pyramids at Teotihuacan, to the wonderful little town of Tepoztlán, and to the romantic city district of Coyoacán. Besides showing us around, I see the joy on the faces of Jimena and her mother while telling us about delicious Mexican specialties, such as cactus and Taco de Ojo.

A great sense of natural hospitality is present in Jimena’s family. It is special for me to see how much effort they seem to put into sharing their home culture. I feel really welcome, as we now share warm Mexican family memories like Christmas and New Year’s. The openness and natural hospitality might be a UWC trait. I also opened my house to about ten friends during summer break. Sharing culture, stories and experiences is fun to UWC students.

As winter break is almost over and I need to start concentrating on the upcoming exams, I thank Jimena and her family for all their warmth, openness and hospitality.

New Year’s Eve

Rennen door 3rd semester

Onmogelijk is het om de eerste zonnestralen op deze zaterdagochtend te weerstaan. Snel is het besluit genomen om hardlopend mijn weekend te beginnen. Na het vullen van mijn bidon en het strikken van mijn schoenen, ben ik klaar om mijn favoriete rondje te rennen. De 5km lange route naar “Story Lake” leidt me langs de bergen, de vlakten en de houten huisjes in de bebouwde kom van Montezuma. Bij het sluiten van de achterdeur, is mijn loop begonnen. En daarbij ook mijn gedachtengang over mijn derde semester op UWC-USA tot nu toe.

Al bij de eerste bocht richting de bergen dwalen mijn gedachten af naar het lijstje dat middels een plakbandje boven mijn bed prijkt. Het lijstje met grote schoolopdrachten hangt er al sinds augustus j.l. De eerste opdracht die ik kon doorstrepen op de lijst was mijn Research Investigation voor Theater. Daarvoor onderzocht ik de toepassing van absurdistisch theater in de voorstelling “The Long Christmas Dinner” van de schrijver Wilder. Ook volbracht ik de eerste versie van mijn antropologisch Internal Assessment. Verbazend is de interactie tussen mannelijke en vrouwelijke middelbare scholieren. Ik maak me er zelf ook vaak schuldig aan.

Als ik aan UWC-USA’s boerderij voorbij ren, herken ik het kuiltje dat ik samen met mijn Deense vriendin Ulrikke graafde. Het experiment leidde tot interessante gegevens die ik verwerkte in mijn Environmental Systems and Societies werkstuk. Mijn kennis van dat experiment verwerkte ik in mijn wiskundewerkstuk over hydrologie in Nederlands polderlandschap.

Mijn voeten bereiken het asfalt dat zich een weg baant door de bebouwde kom van Montezuma. Oldtimers en oude pick-ups sieren de erven. Nauwelijks verroest, door de lage vochtigheidsgraad hier in New Mexico. Blaffende honden rennen achter me aan. Een man op een ladder timmert. De sfeer herinnert me de fijne zondagen in de achtertuin van mijn ouders.

Dan neem ik de afslag naar Montezuma castle. Daar beleefde ik 25 oktober j.l. mijn kick-off als regisseur/producent. Trots ben ik op mijn groep eerstejaars acteurs en met de licht, geluid- en decorgroep. Met ondersteuning van hen presenteerde ik mijn regieproject voor theater, een uitvoering van het Roald Dahl sprookje “The Three Little Pigs”. De gedachten aan het applaus vullen me met een gevoel van trots. Bergopwaarts rennend bedenk ik me dat vandaag het juiste moment is om het werkstuk te versturen dat reflecteert op dat theaterproject.

Tevreden bereik ik mijn huis, Chumolumga, weer. Tijdens het rennen werden mijn gedachten rustig. Daar is mijn roomie Ana. Kletsen in het Spaans gaat me steeds beter af. Fun! Divertido! Ik ben klaar voor meer belevenissen dit semester.

Hasta la próxima vez,
– Floor

Samen sterk

Terwijl ik op deze rustige vrijdagmiddag een theaterscript lees, voel ik een vriendelijke doch dringende tik op mijn rug. “I need your help!” Justin zit omgedraaid op zijn stoel. “Can we make a video together?”. In wanhoop kijkt hij me vragend aan. “Of course, about what?” antwoord ik. “The demonstrations in my country”, zegt mijn Hongkongse vriend.

Na de theaterles legt Justin de situatie in zijn thuisland Hong Kong uit. Heel lang was de groep eilanden een Britse kolonie. In die tijd kon Hong Kong uitgroeien tot een poort waar oost en west elkaar ontmoeten. Immers, Engels is er de spreektaal, maar ook Engelse wetgeving gold in Hong Kong. In het jaar 1997 gaf Groot Brittannië het gebied terug aan de Chinezen. Hong Kong wordt door het verdrag dat Groot Brittannië afsluit met China een autonomie, een bijzonder stukje China. De Chinese regering belooft volledig algemeen kiesrecht. Echter het blijkt dat de Hong Kong bevolking enkel mag stemmen op voorgeselecteerde politici.

Net als andere jongeren voel ik me weinig betrokken bij politici. Opkomst tijdens verkiezingen in Nederland is enorm laag. Veel jongeren boven de 18 interesseren zich niet en weten dat stemmen uiteindelijk toch gebeurt. Ik realiseer me dat democratie een ingesneeuwd begrip is. Daarom verdiep ik me. Justin heeft me aangezet om over dit onderwerp na te denken en onderzoek te doen. Over democratie in Hong Kong, maar ook in mijn eigen thuisland. Ik besef dat de wereld een donkere plaats zou zijn bij het ontbreken van democratie.

Algemeen kiesrecht bestaat uit drie aspecten: het recht van nomineren, genomineerd worden en van stemmen. Doordat niet alle drie aspecten aanwezig, is er geen sprake van algemeen kiesrecht in Hong Kong.

Studenten kiezen voor vreedzaam protest, als Gandhi destijds in India. Hun gereedschap is burgerlijke ongehoorzaamheid, het opzettelijk breken van de wet of het negeren van opdrachten van de regering met een politiek doel. Protestanten vragen internationale aandacht voor hun zaak. Ze willen de Chinese regering onder druk zetten om haar beloften na te komen. In het zogenoemde paraplu-protest wachten studenten onder paraplu’s, die hen beschermen tegen de zon, en nu ook tegen een regen van traangas.

Nu is het twee dagen later. Ik publiceerde het filmpje, waarin jongeren met allerlei diverse nationaliteiten hun steun aan burgerlijke ongehoorzaamheid voor democratie in Hong Kong geven, twee dagen geleden. Enorm verrast voelde ik me doordat het filmpje binnen vijf uur meer dan 10.000 keer bekeken werd. Daarnaast werd het gedeeld in Hongkongse media en reageerden meer dan 300 Hongkongers. Ondertussen heeft het meer dan 50.000 views. Ook linkte ik het filmpje aan mijn blog, http://www.floorfiers.com.

Justin gaf mij betekenis aan de gebeurtenissen in Hong Kong. Als gevolg van een spontane actie, het helpen van een vriend, zocht ik naar de geschiedenis en cultuur van zijn land. Hij liet me inzien dat Hong Kong inderdaad de plaats is waar het oosten het westen ontmoet. Ik onderzocht de betekenissen van democratie, algemeen kiesrecht en burgerlijke ongehoorzaamheid. Maar bovenal besefte ik dat wat voor mij als Nederlands meisje normaal is, een droom is voor vele anderen.

Veel liefs uit Amerika,
Floor
30 september 2014