Daar zit ik dan, in een klein vliegtuig op de terugweg naar de campus van UWC -USA. Mijn laptop op mijn schoot produceert een zoemend geluid. Terwijl ik kritisch mijn foto’s van de laatste twaalf dagen bestudeer, raak ik vervuld door gevoelens van vreugde, dankbaarheid en tevredenheid. Een levenservaring, realiseer ik me, die zijn start een half jaar geleden vond. Het was op een zaterdagochtend in oktober 2013, toen John me in de schoolkantine aantikte. Terwijl ik havermout in mijn kom schepte, vertelde hij me over een filmfestival in Alamos, een Mexicaanse stad. Aan zijn enthousiasme merkte ik dat hij de organisator was. “Jij kunt met Photoshop werken, toch? Je hulp zou enorm van pas komen bij het ontwerpen van de festivalposters” zei hij. Verrast door dit plotselinge verzoek plaatste ik mijn kom havermout op de tafel, keek hem aan en zei: “Natuurlijk wil ik helpen”. In de maanden daarna liep ik regelmatig naar John’s huis. Tegen februari was het ontwerp van het affiche , het officiële festivalshirt en de promotionele video af. Op de avond dat ik ook de banner afrondde, riep Sandra, John’s vrouw en de secretaris van het festival, me toe “Wooh! Je heb zoveel gewerkt voor het festival. Nu heb je echt nodig om beneden te komen met ons”.
Een visum, een vliegtuig en een huurauto later zag ik Mexico voor de allereerste keer. Het uitzicht vanuit de auto bestond voornamelijk uit bergen, autowassers bij de benzinestations en vele verlaten huizen. Na vier uur op de achterbank te zitten, reed John door de bogen van Alamos. Op dat moment wees hij naar een grote banner. Het zien van mijn ontwerp hangend bij de ingang de stad was het signaal voor mijn “yes”-gevoel om wakker te worden. Dat gevoel van enthousiasme bleef de hele week bij me. Plezier was overal in die prachtige stad te beleven, van het ophangen van de posters tot het deelnemen aan de workshops. Tijdens de documentaire-workshop ontmoette ik veel nieuwe mensen, die interesse voor film met mij delen. Kletsen in het Spaans over film veranderde mijn ideeën over film evenals het mijn niveau Spaans onbewust verhoogde. Als officiële festivalverslaggever fotografeerde en filmde ik de stad, alle evenementen en de bezoekers. Daarnaast stelde John me voor aan regisseurs, acteurs , filmdocenten , burgemeesters en lokale bevolking. Een unieke kans was het kijkje dat me gegund werd in de kern van een festival organisatie.
Mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld, net als dat van vele anderen, door de documentaires. De verwondering en bewustwording onder het publiek inspireerde mij. Wanneer een van de documentaires nog dagen in mijn gedachten bleef hangen, realiseerde ik dat juist hierin mijn doel van de interviewserie ‘ In the picture’ schuilt. Ik besef dat dit is wat ik wil doen: verhalen wil ik vastleggen en delen.
“Kunt u alstublieft uw laptop sluiten? We gaan landen in Albuquerque”. Met een vriendelijke glimlach kijkt de stewardess me aan. Snel klik ik door de laatste paar foto’s en dan sluit ik mijn laptop. Uniek is het woord dat naar boven schiet in mijn gedachten. De gastvrijheid van de Mexicanen en vooral van John en zijn familie, de rol die ik had in de festivalorganisatie als de officiële festivalreporter. Opeens besef ik dat dit een direct resultaat is van de beurs, die ik een jaar geleden kreeg voor het UWC-USA. De beurs gaf me toegang tot een nieuwe school, waar ik John ontmoette en leider werd van zijn filmklas. Een nieuwe school, die kansen biedt en waar ervaringen zoals die van mij worden gemaakt.
Floor Fiers 