Opnieuw richt ik mijn aandacht op de filmbeelden van Reem, mijn huisgenoot. Reem is een meisje, wiens kamer ik altijd graag even binnenga. Deze beelden schoot ik voor het derde interview in de serie “In the picture”. Sinds een uur bekijk en beluister ik haar telkens opnieuw. Pas nu valt me de nonchalance op waarmee ze vertelt dat haar vader in de gevangenis zat vanwege een politieke overtuiging. Wat Reem zelf “gek” noemt, is dat ze als kind graag speelde op straat. In de context waar ik opgroeide, ervaar ik dat precies andersom. Natuurlijk mocht ik spelen en vrijheid van meningsuiting is in Nederland een fundamenteel recht. Ook Farid, Afghaan, noemde zich in het interview ondeugend, omdat hij graag wilde spelen. UWC geeft Farid en Reem een kans te ontwikkelen tot mensen die de situatie in hun eigen land kunnen verbeteren. Andere Nederlandse UWC’ers hebben soortgelijke ontmoetingen. Neem bijvoorbeeld Daro, mijn Nederlandse jaargenoot in UWC Atlanta, die zelf zoon is van een politiek vluchteling. Hij zit in de klas bij medepassagiers en vriendinnen van Malala Yousafzai. Malala is de vijftienjarige Pakistaanse kinderrechtenactiviste, die in 2012 beschoten werd in de schoolbus. Onlangs vertelde ze haar verhaal nog in het programma College Tour.
UWC leert me dat de logica uit mijn jeugd voor velen niet weggelegd is. Al in 1948 heeft de Verenigde Naties de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) aangenomen. Mijn recente gesprekken bevestigen de noodzaak van organisaties als UNICEF en Amnesty International. Amnesty heeft als doel eraan bij te dragen dat de rechten van de mens op de hele wereld worden nageleefd. Ze doen onderzoek, alvorens actie te ondernemen. Na het opstellen van rapporten worden acties bedacht. Tijdens acties wordt aandacht voor de zaak gezocht door bijvoorbeeld gebruik van de media of door het schrijven van miljoenen brieven en kaartjes door vele wereldburgers. Daar is geld voor nodig.
Op een United World College, waar we vrede tot doel verheffen, wordt het gesprek over persoonlijke ervaringen gevoerd. Er is gelegenheid deel te nemen aan de werkgroep “Amnesty” om tot daadkracht te komen. Zij organiseren onder andere schrijfacties, waarbij ze anderen de kans geven via postkaarten en brieven actie te ondersteunen. In november gingen een delegatie van drie meisjes naar de regionale Amnesty-conference in Los Angeles. Daar ontmoetten ze andere Amnesty-leden, namen deel aan workshops en spraken over de acties wat hen op dat moment bezighield.
Opnieuw voel ik de reden waarmee ik jarenlang de Amnesty-collectebus van deur tot deur droeg. In de eerste week van februari is de jaarlijkse landelijke collecte van Amnesty Nederland. Vanuit dit warme kasteel vol rechtvaardige onderwijskansen wil ik mijn waardering uitspreken voor alle collectanten die weer en wind trotseren om het goede werk van Amnesty te ondersteunen… En een knuffel voor mijn ouders, omdat ze volgende week mijn busje in handen nemen!
Liefs vanuit de USA,
Floor Fiers
Floor Fiers 
You must be logged in to post a comment.