Mezelf herken ik als Vrouw Antje op de foto voorbij komt. Een diavoorstelling met foto’s draait aan mijn neus voorbij op mijn laptop. Ik draag het witte kapje op mijn hoofd, dat in een lacherige bui in den Bosch werd gekocht. De beelden geven een inkijkje van de zonnige namiddag, die vooraf ging aan de avond van the Welcoming Ceremony van UWC-USA. Mijn schoolgenoten en ik vierden onze verschillen. Ieder showde zijn eigen nationale kostuum. Nieuwsgierigheid over de verhalen achter de klederdracht vult me opnieuw. Al de foto’s ontstonden tijdens deze spontane fotoshoot. Lachend namen mijn vrienden en ik steeds voor een camera plaats. Voor de camera ontmoette ik meer nieuwe mensen. Ruim driehonderd foto’s vullen nu de geheugenkaart van mijn camera. Tijdens het diner hield rector Tom Oden een speech. Hij sprak over deze nieuwe ervaring met verschillende culturen.
Terwijl ik ook mijn foto’s van de eerste twee weken bekijk, besef ik dat Tom gelijk had. De vele ervaringen maken het leven op UWC-USA bijzonder. Het begon tijdens de overvolle introductieweken. De eerste dag stond in het teken van kennismaking; kennismaking met elkaar, de campus, het computersysteem, de kamers, de leraren, het eten en de begeleiders. Sindsdien groeien vriendschappen intens. Spanning ervoer ik voor de testen die volgden; ze bepaalden mijn niveau voor de lessen. Ook koos ik mijn vakken. Een fantastische dansavond, spelletjes en diner met mijn nieuwe mentorgroep stonden op dezelfde dag gepland. De volgende dag werd mijn gezondheid gecheckt, nam ik deel aan workshops en pakte ik mijn backpack voor het weekend. Een foto van een prachtig uitzicht lijkt een ansichtkaart. Het beeld herinnert me aan de onvoorstelbaar mooie bergen van New Mexico, die ik beklom tijdens een driedaagse hiketocht. Bij terugkomst moest ik direct inpakken voor kamp, want een driedaags-kamp volgde. Tegen die tijd voelde het overweldigend om na het kamp direct mijn sport en vrijwilligerswerk te kiezen. Dezelfde dag speelde ik voetbal, Dodge Ball en bordspelletjes. Zaterdagochtend verhuisde ik van kamer. Zaterdagmiddag bezocht ik de neergelegen stad en zaterdagavond was er een feestje. Zondagavond werden de overvolle introductieweken afgesloten door the Welcoming Ceremony.
Na drie schoolweken kan ik beamen dat de introductieweken slechts een introductie waren. Naast mijn volle schoolweek met het bijhorende huiswerk, ben ik deel van het voetbalteam, de schrijfclub, de dramaclub en de filmclub. De groepsfoto van het jaarlijkse voetbaltoernooi herinnert me aan een ons spel. Ook nam ik deel aan twee fotografieworkshops en aan een meditatieworkshop. Zelfs de dag dat ik ziek was, maakte mijn vrienden bijzonder door bezoekjes. Gezellig waren de ontspanningsmomenten in de warmwaterbronnen met mijn vrienden. De ontmoeting met mijn Get Away-family was bijzonder. Mijn Get Away-family is een gezin dat me de mogelijkheid biedt ter ontspanning een dagje of een weekendje bij hen in huis te zijn.
Verder liet de natuur mij zijn onvoorspelbaarheid beleven door extreme regenval in de woestijn van New Mexico. Verbaasd was ik door het kleine stroompje dat veranderende in een woeste overstroming. Een week lang vormde de campus een geisoleerd eiland in het landschap.
Plotseling stel ik mezelf de vraag of mijn energieput bodemloos is. Extra energie uit de diepte geeft me de mogelijkheid om tot ‘s nachts te discussieren, huiswerk te maken en aan clubjes deel te nemen. Vol verbazing kijk ik dan weer ‘s ochtends in de spiegel als ik om kwart voor zes opsta om te sporten. Het is energie die vrijkomt door de gebundelde krachten van wereldburgers. Onderdeel zijn van deze kleurrijke gemeenschap geeft me een boost. Juist door de intensiteit van bezigheden voel ik me vrij en vol leven. Ik voel me vrolijk, als een activiteit gelukt is.
Ik herinner de duizend Maatschappelijke Stage-uren die ik met weinig extra moeite liet registreren op mijn middelbare school. Ik was altijd al zo. Wat anderen bijzonder vonden, was voor mij een opeenvolging van leuke activiteiten. Altijd gezellig, om van alles te ondernemen met en voor anderen.
Bijzonder is dat UWC met bewustheid dit overvolle programma aanbiedt. De organisatie zoekt pro-actieve jongeren om mee te nemen in haar flow. Ik weet nu wat UWC bedoelt met ‘jongeren met een pro-actieve houding’. Mijn vrienden op de campus voldoen zonder uitzondering. In het ontworpen programma komen vrijwilligerswerk, sport, rust en school samen. Studie naast hardlopen, theater naast corvé verplichting, meditatie naast stressvolle activiteiten. Ik voel me uitgedaagd door de rijke omgeving, gevuld met bijzondere wereldburgers. Daarnaast bewaakt het UWCprogramma mijn balans en laat mij groeien. De uitspraak “Twenty-five hours, eight days a week” krijgt voor mij steeds meer inhoud. Opnieuw maakte de rector een punt met de woorden “Sinds we bij elkaar zijn, is het feest!”. Ik kijk al uit naar de Grand Canyon-trip binnenkort.
Groetjes uit USA!
Montezuma (NM, USA), 22th of September 2013
Floor Fiers 