“Jij bent toch ook zo?” Ik word aangetikt tegen mijn elleboog. Normaal gesproken zou ik doorlopen zonder om te kijken. De brugpiepers botsen vaker tegen je aan met hun te grote boekentassen. Maar nu voelt het anders; als twee botsende wolken, beiden vol energie en kracht. Ik voel een bepaalde energieoverdracht tussen de hand en mijn elleboog. Met de snelheid en energie van een bliksemschicht draai ik me om.
Het lange, blonde meisje kijkt me aan. Ze zit op 4 VWO, een klas hoger dan ik. Een tijdje terug sprak ik met haar: ze heeft een doel. Ze wil haar leven inzetten voor anderen als arts in Afrika en oorlogsgebieden. Samen met haar hartsvriendin vertrekt ze binnenkort naar Singapore, waar ze haar middelbare school vervolgt. “Jij bent toch ook zo? Kijk eens op uwc.nl, als je zin hebt,” zegt ze, net voordat ze in een klaslokaal verdwijnt.
De vraag houdt me bezig: Hoe ben ik ook? Bij thuiskomst klap ik meteen mijn laptop open en typ “uwc.nl” in. “Kom erbij” zijn de eerste woorden die ik lees. In de tekst die ik lees op de website ontdek ik ‘mijn’ woorden. “UWC onderwijst en helpt leerlingen om persoonlijke uitdagingen op te zoeken en initiatieven te nemen.” De woorden geven een vertrouwd gevoel: het zijn woorden die ik zelf ook gebruik. Ik ontdek dat UWC staat voor ‘United World Colleges’, een brede, internationale onderwijsorganisatie. UWC gebruikt onderwijs als bron van kracht, geeft kansen en brengt culturen samen. “Floor! Floor! Het eten staat op tafel!” Nadat m’n moeder me voor de tweede keer roept voor het eten, sluit ik mijn laptop af. De UWC-idealen spoken tijdens het kauwen van aardappelen als een verse verliefdheid door mijn gedachten.
In oktober, ongeveer vier maanden later, bezoek ik de website weer. UWC is een steeds weerkerend onderwerp in mijn gedachten. Ik snuffel langs de verhalen op de site. De Maleis Lai die bij Artsen Zonder Grenzen werkt, Risa geboren in Japan die documentaire maakster in Singapore is of de Nederlandse Niels die directeur werd van windcentrales en Klimaat Neutraal Groep. Plotseling voel ik mijn moeder achter mijn rug. “Wat is dit?” vraagt ze. Nieuwsgierig werpt ze een blik op mijn beeldscherm. “Dit ga ik doen,” meld ik haar als een voldongen feit.
Dat sterke gevoel kent elk mens. De vonk slaat over als je je geliefde ontmoet. Na het maken van hun keuze blijken vrouwen het verlangen voor een kind voortdurend te voelen. Een hartsvriendin kan verbondenheid met je voelen.
Volgens wetenschapper Helen Fisher zijn timing, nabijheid en mysterie de aanleidingen van aantrekkingskracht in zowel vriendschap als liefde. Vlak na een emotionele tijd zijn mensen prikkelbaar voor vervoering. Mensen voelen zich dikwijls aangetrokken tot mensen die ze mysterieus vinden.
Ja, ik weet het zeker, verliefdheid op UWC. Een verliefdheid die alle kansen heeft om te groeien tot ware liefde.
Floor Fiers 